“แม่..”
ริมฝีปากสีระเรื่อพึมพำประโยคที่จับใจความไม่ได้ ใบหน้าสวยหลับตาพริ้มแต่เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น
ธีร์ทัพที่นั่งข้างเตียงผู้ป่วยไม่ห่างเงี่ยหูลงไปฟัง ก่อนจะใช้หลังมืออังหน้าผากคนตัวเล็กไปด้วย
“แม่.. ฮึก”
คราวนี้ไม่ใช่แค่พึมพำ แต่ยังมีเสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมา ทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าอีกคนกำลังเผชิญหน้ากับฝันร้ายอยู่
ธีร์ทัพที่เห็นว่าท่าอาการจะไม่ดี รีบคว้ามือเธอมาแนบไว้ข้างแก้ม พลางจูบซับเบา ๆ ที่หลังมือ
“แพรวา..” เขาเรียกชื่อคนตรงหน้า พลางใช้หลังมือสัมผัสพวงแก้มขาวอย่างแผ่วเบา
เพียงครู่เดียวคนบนเตียงก็นิ่งเงียบไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกจากหางตา
สัมผัสจากเขาทำให้แพรวารู้สึกตัว เมื่อลืมตาขึ้นมาเธอก็เห็นใบหน้าของธีร์ทัพเป็นคนแรก ก่อนจะกวาดสายตาอย่างเชื่องช้ามองไปรอบบริเวณห้องด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ
“แพรวา”
“คุณทัพ..”
เจ้าของใบหน้าสวยหยัดกายลุกขึ้นนั่ง โดยที่มีผู้เป็นสาม
