เสียงจอแจของผู้คนดังไปทั่วสถานีเอ็มอาร์ที ที่วันนี้ฝนดันเทกระจาดลงมา ทั้งที่แดดจ้าแต่ยามเช้าของวัน
ผู้คนมากมายต่างก็รีบวิ่งฝ่าฝนเพื่อเข้ามาหลบฝนในเอ็มอาร์ที บ้างก็หลบหน้าร้านกาแฟทางด้านขวามือที่มีกันสาดยื่นออกมา
“ฝนตกแรงซะด้วย” เสียงสายหมอกเอ่ยขึ้น พลางเงยหน้ามองท้องฟ้าด้านบนที่ฝนโปรยปรายลงมา
“นั่นสิคะ” แพรวาว่าพลางเปรยยิ้ม ก่อนจะยื่นมือรองรับน้ำฝนที่ตกลงมากระทบมือ
ทั้งคู่บังเอิญเจอกันที่ร้านกาแฟ แวบแรกที่ได้เจอทำเอาสายหมอกพูดอะไรไม่ออก หลังได้เห็นแพรวาเดินท้องโตเข้ามาทักทายตน
ทว่าเขาไม่ได้ปริปากถามอะไรให้มากความ นอกจากถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเพียงเท่านั้น
“งั้นเดี๋ยวพี่ขับรถวนกลับมารับน้องแพรนะครับ”
“รอให้ฝนซาก่อนก็ได้ค่ะพี่หมอก”
เธอยู่ริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย หลังฝนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะซาลง
วันนี้แพรวามีนัดกับผู้เป็นแม่ หลังบินกลับมาจากอเมริกา พิชชาก็โทรให้ลูกสาวเพียงคนเดียวมาหาให
