ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา แพรวายังคงใช้ชีวิตเป็นปกติเหมือนทุกวัน ส่วนธีร์ทัพนั้นรับภารกิจอยู่ที่ญี่ปุ่นแต่ยังติดต่อหาเธออย่างสม่ำเสมอ
วันนี้ก็เช่นกัน หลังประชุมเสร็จเรียบร้อย ธีร์ทัพก็กดวิดีโอคอลมาหาเธอกับลูกทันที
( อยากกลับบ้านแล้วครับ ) เสียงปลายสายโอดครวญ ทุกครั้งที่โทรมาประโยคนี้มักเริ่มต้นก่อนเสมอ
“เดี๋ยวก็ได้กลับแล้วค่ะ เจ้าตัวเล็กก็รอคุณพ่อกลับมาเหมือนกันนะคะ” แพรวาคลี่ยิ้ม พลางจับท้องที่โตจนใกล้คลอดไปด้วย
( เดี๋ยวพ่อก็กลับแล้ว รอนะครับลูก )
“เจ้าตัวเล็กดิ้นด้วยค่ะ สงสัยจะได้ยินเสียงคุณแน่เลย”
คนในหน้าจอมือถือทำเสียงกระเง้ากระงอดในลำคอ แววตาออดอ้อนผู้เป็นภรรยายกใหญ่
“ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะคะ งานไม่ราบรื่นเหรอ” แพรวาเอ่ยถาม หลังสังเกตเห็นความกังวลบนใบหน้าของอีกฝ่าย
( เพราะคิดถึงเธอกับลูกต่างหาก ) ธีร์ทัพทำเสียงเศร้า เพราะตัวเขาอยู่ต่างประเทศเลยทำได้แค่มองหน้าเธอผ่านหน้าจอเท
