ไม่ทันจะได้พูดจากันไปมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์มือถือของธีร์ทัพก็ดังแทรกจังหวะเสียก่อน
แพรวาชักมือกลับ พลางยกมือขึ้นทัดหู ก่อนจะเหลือบสายตามองไปที่ห้องนั่งเล่น พลันขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นที่เห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ตั้งอยู่
“ไม่รับสายเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม หลังอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นไปรับ
“ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก” เขาบอกปัด พลางระบายยิ้มบาง ๆ
ทว่าคนที่บอกว่าไม่สำคัญกลับขมวดคิ้วนิ่วหน้า จังหวะสายเรียกเข้าที่สามโทรเข้ามา ทำเอาแพรวาถึงกับถอนหายใจแล้วมองใบหน้าเขาเชิงให้รับสายเสียที
“ฉันคิดว่ามันสำคัญสำหรับคุณนะคุณทัพ”
“โอเค”
คนตัวสูงลุกขึ้นเดินไปรับสาย เหลือทิ้งไว้แค่แพรวาที่หลุบตามองรองเท้าผ้าใบคู่โปรด เธอแกว่งเท้าไปมาพลางคลี่รอยยิ้มบางเบากับภาพของเขาที่ก้มตัวผูกเชือกรองเท้าให้
แพรวาถอดรองเท้าออก ก่อนจะเดินตามหลังเขาเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น
“ใช่ ยกเลิกการประชุมได้เลย” เสียงทุ้มต่ำกรอกเสียง
