สุดท้ายธีร์ทัพก็ได้เข้ามาหลบฝนอยู่ในบ้าน เขากวาดสายตามองทุกอย่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะยิ้มกว้างให้แพรวาที่หันมาสบตากับเขาพอดี
ทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์ความเงียบ ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องครืน แพรวาที่เห็นว่าเขาเปียกปอนไปด้วยฝน ก็จัดการหยิบผ้าผืนเล็กนำมาให้เขาเช็ดผม
“ขอบคุณครับ” ธีร์ทัพเอ่ยขอบคุณ พร้อมกับรับผ้ามาเช็ดผมไปพลาง
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกตามฉันสักทีคะ” แพรวายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเขา
“เมื่อตอนที่เธอยอมให้ฉันเป็นพ่อของลูก”
“นี่ลูกฉัน ไม่ใช่ลูกคุณ”
“ลูกของเราต่างหาก”
ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มเป็นเส้นตรงอย่างเถียงไม่ออก ก่อนเธอจะเดินลงมานั่งที่โซฟาข้างเขา สีหน้าและแววตาดูเหนื่อยล้า จนหมดแรงที่จะต่อกรกับเขาเต็มที
“ฉันต้องทำยังไงถึงจะได้เธอกับลูกกลับคืนมา” สุ้มเสียงเจือรอยอ้อนวอนเอ่ยขึ้น
“ถ้าฝนหยุดตกคุณควรกลับไป”
“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าไม่มีเธอกับลูก”
คนที่อุ้มท้องจนท้องเริ่มใหญ่เลื่อนสายต
