เช้าวันต่อมา...
ร่างบางลืมตาขึ้นมาด้วยความเมื่อยล้า ศึกหนักที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันทำให้หญิงสาวไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกจากที่นอน หญิงสาวมองไปที่มือของชายหนุ่มที่โอบรอบเอวของเธอไว้ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน เธอไม่รู้ว่าเธอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาได้อย่างไร ยิ่งอยากจะแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก็ยิ่งเท่ากับผูกมันไว้ให้แน่นกว่าเดิม
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงของชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูหญิงสาว
“ค่ะ” เสียงหวานใสตอบกลับมาด้วยความเขินอาย ความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นเมื่อคืน มันทำให้เธอไม่กล้ามองหน้าเขา
“ตั้งแต่วันนี้ไปไม่ต้องไปทำงานแล้วนะ” ตุลย์กล่าวทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“ทำไมล่ะคะ” ปานชีวาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม
“ผมไม่ต้องการให้คุณตกเป็นเป้านิ่งของทัดเทพ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป่านจะระวังตัวให้มากกว่านี้” หญิงสาวรีบสวนกลับทันที เธอไม่ต้องการทิ้งงานที่เธอเคยทำไว้
“ไม่ได้ ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
