บ่วงเสน่หายอดดวงใจ

คนนี้ข้าขอ

หลังจากที่ร่วมรับประทานอาหารกับมารดาเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ตรงดิ่งกลับมาที่กรุงเทพ วันนี้เธอแจ้งหัวหน้างานไว้ว่าจะเข้าไปตอนบ่าย เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับทัดเทพ ด้วยเพราะว่าเธอและเขาทำงานที่บริษัทเดียวกัน แต่ทัดเทพเป็นถึงผู้อำนวยการฝ่าย ในสถานที่แห่งนี้เขาจึงมีอำนาจเหนือกว่าเธอ

ต่อแต่นี้ต่อไปปานชีวาไม่รู้เลยว่าเธอจะวางตัวเช่นไร เพราะทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็รู้ว่าเธอและทัดเทพนั้นคบหากันมาหลายปีแล้ว ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกคนคงตกใจเป็นอย่างมาก หญิงสาวจึงขอเวลาตั้งหลักสักครู่ ก่อนที่เธอจะตัดสินใจว่าจะจัดการอย่างไรกับชีวิตของตนเอง

และเมื่อไม่สามารถประวิงเวลาได้ หญิงสาวก็ตรงมาที่ทำงานเพื่อเข้างานในช่วงบ่าย และสิ่งที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก นั่นก็คือการที่หัวหน้าเธอแจ้งว่าทัดเทพเรียกตัวเธอไปพบ เมื่ออยู่ในสถานที่ทำงานหญิงสาวไม่อาจปฎิเสธเรื่องนี้ได้ เธอเดินไปที่ห้องทัดเทพด้วยความเหนื่อยใจ

“คุณต้องการคุยอะไรกับดิฉันคะ” ปานชีวาเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกตนเองกับทัดเทพให้เขารับทราบถึงความเหินห่างที่เธอมอบให้

“ป่าน ผมขอโทษให้โอกาสผมอีกครั้งได้มั้ย ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว” ทัดเทพกล่าวออกมาเสียงอ่อน เขารู้ว่าเขาทำผิด แต่เรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะปานชีวาหวงตัวไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัวเธอ จึงทำให้เขาต้องหาทางปลดปล่อยกับรสสุคนธ์ แต่เขาไม่ได้มองตนเองเลยว่าเขาผิดที่ไม่ซื่อสัตย์กับเธอ

“ถ้าคุณไม่พูดเรื่องงาน ดิฉันจะกลับไปทำงานนะคะ” ปานชีวากล่าวเสียงเย็น เธอไร้ความรู้เมื่อมองหน้าอดีตคนรัก อาจจะเป็นเพราะคำถามที่ฝากไว้ของมารดา ทำให้เธอเริ่มเห็นความจริงว่าเธออาจจะไม่เคยรักทัดเทพเลยก็ได้ ที่ผ่านมามันเป็นเพียงแค่ความเหงาเท่านั้นเอง

“อย่าเยอะเลยน่าป่าน คุณก็น่าจะรู้ว่าเพราะคุณไม่ยอมให้ผมทำอะไรได้มากกว่ากอด ผมเป็นผู้ชายนะ แล้วแบบนี้คุณจะให้ผมทำยังไง” ความเห็นแก่ตัวเริ่มปรากฏ ปานชีวารู้สึกหมดศรัทธาที่เหลืออยู่น้อยนิดในตัวอดีตแฟนหนุ่มทันที

“ทุเรศที่สุด ความคิดของคุณนี่มันก็ไม่ต่างจากการกระทำของคุณเลยนะคุณทัดเทพ ขอบคุณนะคะที่ทำให้ฉันตาสว่าง” ปานชีวามองหน้าอดีตคนเคยรักด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียน ไม่น่าเชื่อว่าเนื้อในที่แท้จริงของทัดเทพจะเป็นคนแบบนี้

“ก็เพราะใครล่ะป่าน หวงตัวไม่เข้าเรื่อง ถ้าเราแต่งงานกันไป ป่านก็ต้องเป็นของผมวันยังค่ำ แค่ยอมให้ผมเร็วหน่อยมันจะเป็นไร” ทัดเทพกล่าวด้วยความเห็นแก่ตัว