“เจ้าสัวรู้หรือเปล่าครับว่าลูกสาวเครียดจนต้องพึ่งยานอนหลับทุกคืน”
สิงห์มองเมินแววตาเกรี้ยวกราดจากคนเป็นเพื่อนที่จ้องเขม็งมาอย่างเอาเรื่อง เขาเอ่ยถามบิดาของคนรักด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นแต่ทว่าแฝงไปด้วยความดุดัน
“จริงหรือเปล่า”
เจ้าสัวหยางรีบเบือนใบหน้ามองลูกสาวพร้อมถามย้ำอีกครั้ง แอบตกใจไม่ใช่น้อยที่ได้เห็นแววตาเศร้าหมองไร้ความสดใสจากเจ้าเด็กตัวแสบ
“น้ำเหนือ”
“หนูขอโทษ หนูไม่อยากฝืนแล้ว”
ความวิตกกังวลส่งผลให้น้ำเหนือพูดทั้งน้ำตา เธอทรุดนั่งร้องไห้ทำเอาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบดึงเข้ามาสวมกอดอย่างไว
หาญกล้าเช็ดเลือดที่ไหลซึมอยู่มุมปากขณะก้าวเท้าเข้ามาหาน้องสาวเพียงคนเดียวของตน ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน
“ฮือ หนูขอโทษ”
“คนดีอย่าโทษตัวเอง”
สิงห์ลูบแผ่นหลังบอบบางไปมาพร้อมกับริมฝีปากพร่ำพูดปลอบประโลม ก่อนจะเห็นพี่ชายของเธอทรุดนั่งลงตรงหน้า
“เกิดอะไรขึ้นเห
