แล้วช่วงบ่ายของวันเดียวกัน วชิรวัฒน์ก็พาหล่อนไปจดทะเบียนสมรสอย่างที่บอกเอาไว้จริง หลังจากนั้นเขาก็พาให้เวลาหล่อนร่ำลาเพื่อนและพ่อแม่ของเพื่อนหนึ่งคืน พอรุ่งเช้าเขาก็มารับและพาหล่อนกับลูกสาวกลับกรุงเทพฯ พร้อมกัน
“พี่โรม... แน่ใจเหรอคะว่า... จะพาฟางกับน้องฟ้าไปที่บ้าน...”
เมื่อรถยนต์ที่มีอภิวัฒน์เป็นคนขับแล่นมาถึงใจกลางเมืองหลวง หล่อนก็อดกังวลไม่ได้
“พี่แน่ใจสิครับ”
“แต่ฟาง... กลัว...”
ชายหนุ่มบีบมือเล็กที่อยู่ในอุ้งมือของเขาตลอดเวลาแผ่วเบา
“ฟางไม่ต้องกลัวนะครับ คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ท่านจะต้องรักฟาง รักน้องฟ้า เหมือนกับที่พี่รักครับ”
แม้คนข้างตัวจะปลอบใจ แต่ความหวาดกลัวก็ยังไม่หายไปจากหัวใจอยู่ดี
หล่อนก้มหน้านิ่ง จมอยู่กับความคิดหวาดหวั่นมากมาย
“ไม่ต้องกลัวนะฟาง พี่อยู่ข้างๆ ฟางกับน้องฟ้าเสมอ...”
วชิรวัฒน์ดึงร่างแน่งน้อยเข้ามาสวมกอด และก็จูบกลางศีรษะหอมกรุ่นแผ่วเบาอย่างให้กำลังใจ
