เพราะกลางค่ำกลางคืนนอนไม่เคยหลับสนิท ทำให้ร่างกายที่เคยแข็งแรงของวชิรวัฒน์อ่อนแรงลงจนน่าตกใจ
เช้าวันนี้เขากลับเข้ามาที่บ้าน หลังจากส่งข้อความไปบอกอภิวัฒน์ว่าไปทำงานไม่ไหว
“พักนี้ทำไมไม่นอนที่บ้านเลยล่ะลูก หายไปไหนมาทั้งคืนเลย”
มารดาเดินเข้ามาสอบถามด้วยความเป็นห่วง คงเพราะเห็นสภาพแย่ๆ ของเขานั่นเอง
“แล้วนี่ทำไมหน้าตาหมองแบบนี้ล่ะ ขอบตาก็ดำเชียว เหมือนคนไม่ได้นอนเลย”
“ผม... ไม่เป็นไรหรอกครับ”
เขาไม่อยากให้มารดาเป็นห่วงเลยพยายามปิดบังเอาไว้ แต่ร่างกายมันไม่ไหวแล้ว จึงล้มพับไปต่อหน้ามารดาโดยไม่รู้ตัว
“ตายแล้ว... ลูก... พ่อโรม... เร็วเข้าเอารถออก พ่อโรมไม่สบาย... เร็วเข้า...!”
ประไพศรีตะโกนเรียกคนรับใช้เสียงตื่นตกใจ และก็ประคองร่างที่ไม่ได้สติของลูกชายเอาไว้แนบอก
ในขณะที่วชิรวัฒน์ตรอมใจเพราะตามหา
ฟาริดาไม่เจอจนต้องเข้าโรงพยาบาล หญิงสาวที่เขากำลังพลิกแผ่นดินตามหาก็กำลังทุกข์ใจชอกช้ำ
