ไม่น่าเชื่อเลยว่า การตามหาหล่อนมาตลอดสามปีจะมาสิ้นสุดลงที่นี่ จังหวัดระยอง
หล่อนมาอยู่ที่นี่เองเหรอ...
รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้านายหนุ่มทำให้อภิวัฒน์หันไปมองตามสายตาคมเข้ม ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นแตะปากและอุทานเสียงดัง
“ท่านประธาน... นั่น... นั่นคุณฟาริดานี่ครับ!”
“ผม... เห็นแล้ว... ผมเห็นเธอแล้ว...”
เท้าของเขาก้าวยาวๆ มุ่งหน้าตรงไปหาร่างอรชรที่กำลังจะเดินเลี้ยวไปทางด้านซ้าย เขาเร่งฝีเท้ามากขึ้นจนกระทั่งสามารถก้าวมาหยุดตรงหน้าของฟาริดาได้สำเร็จ
“น้องฟาง...”
เจ้าของชื่อหันขวับมามอง ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ ปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อที่มีเพียงแค่เขาคนเดียวที่รู้ว่ามันหวานฉ่ำแค่เผยอกว้าง
“ในที่สุด... พี่ก็หาเธอเจอสักทีนะ...”
เขากำลังจะยื่นมือไปจับแขนของหล่อน แต่ฟาริดาถอยหลังหนีลนลาน แต่นั่นยังไม่น่าประหลาดใจเท่ากับเสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังขึ้น
“มามี๊ขา...”
วชิรวัฒน์มอง
