“คุณไปจัดการเลย ไม่ต้องเป็นห่วงผม เดี๋ยวผมติดต่อไป” วชิรวัฒน์ลุกขึ้นยืน
“แต่ท่านประธานยังดูเพลียๆ นะครับ”
“ผมสบายดี และตอนนี้ก็ยิ่งสบายมาก คุณไม่ต้องเป็นห่วงผม”
“แล้ว... เรื่องที่เราต้องกลับกรุงเทพฯ ล่ะครับ”
“ยังไม่กลับ จนกว่าเรื่องของฟาริดากับลูกสาวจะกระจ่าง”
“ครับท่านประธาน”
วชิรวัฒน์แยกกับเลขาฯ ส่วนตัว เดินตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังแผนกเด็กที่อยู่ชั้นสามตามที่นางพยาบาลบอกมา
ประตูลิฟต์เปิดออก เขาก็แกล้งเดินเตร็ดเตร่เข้าไปนั่งในโซนที่แผนกเด็กจัดเอาไว้ให้ สายตามองสอดส่ายหาฟาริดาและลูกสาว แต่ก็หาไม่เจอ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาสอบถามกับนางพยาบาล
“มีอะไรให้ช่วยเหรอคะคุณพ่อ”
คุณพ่อเหรอ?
ทำไมรู้สึกดีจังที่ถูกเรียกแบบนี้...
วชิรวัฒน์ยิ้มออกมา รู้สึกววูบวาบในใจแปลกประหลาดหลังจากถูกนางพยาบาลเรียกว่า ‘คุณพ่อ’
“พอดี... ผมเพิ่งหาที่จอดรถได้น่ะครับก็เลยเพิ่งขึ้นมา...”
เขาแกล้งหันซ้ายและข
