บทที่ 17 ผมขอเลือกเอง
“พี่ว่าน้องดาต้องจัดการนะ ขืนปล่อยไว้ อีกไม่นานมันคงเสนอหน้า ออกมาชูคอเยาะเย้ยพวกเรา” ศิตาพูดกับน้องสาวหลังจากพระเพลิงมาส่งที่บ้าน แล้วขอตัวกลับเพราะที่แม่โทรตาม
“ดาไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า”
“คุณเพลิงเลี้ยงมันเป็นนางบำเรอก็เรื่องใหญ่แล้ว ถ้าน้องดาไม่อยากเปลืองแรง พี่ทำแทนให้ก็ได้ อย่างน้อยก็ต้องสั่งสอนคนเนรคุณอย่างมันบ้าง”
เจ็บใจที่ขยานีจองหองแอบหนีไปกับผู้ชายของน้องสาว ซ้ำยังทิ้งหนี้ก้อนโตไว้อีกเจ็ดแสนกว่าบาท พระเพลิงก็ไม่พูดถึง แทนที่จะใช้คืนให้ก็ไม่เลย พอถามวารีก็บอกไม่มีปัญญาใช้แทน
สรุป..เธอชวด หากไม่ได้เงินคืน ก็ขอตบให้หายแค้นหน่อยเถอะ
“คุณพ่อสั่งห้ามยุ่งกับขนม พี่ตาลืมแล้วเหรอ”
“ห้ามก็แอบทำได้ น้องดาไม่พูด พี่ไม่พูด คุณพ่อก็ไม่รู้ ท่านไม่ว่างมาจับผิดหรอก”
“ไม่ค่ะ แค่นี้ดาก็ยุ่งมาก ไหนจะงานที่บริษัท ไหนจะต้องเตรียมงานหมั้น วัน ๆ ไม่ต
