27
[AMI]
คนพาล
เขากระตุกโซ่ดัง 'กึก!' แล้วกัดฟันโน้มมาหาฉัน ใช้สายตาแข็งกร้าวจ้องเข้ามาในตาบีบบังคับจนฉันถอยร่นอย่างหวาดกลัว
ก่อนที่จะเผยยิ้มที่มุมปาก... จับผมฉันทัดหู
"ได้... ถ้าฉันเอาเบื่อเมื่อไหร่ฉันจะยกเธอให้มัน"
ตาฉันเบิกกว้างหัวใจเหมือนหยุดเต้น นี่คนเราสามารถใจร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ เขาเห็นฉันเป็นอะไร ของเล่น? เบื่อก็โยนให้น้องชายตัวเอง
"คุณเป็นผู้ชายที่เลวที่สุดที่เอมิเคยเจอเลยค่ะ"
ริมฝีปากสวยเผยยิ้มกว้างอย่างพอใจ
"ถูกต้อง... และครั้งนี้ไม่มีใครขัดขวางความเลวของฉันได้"
"ว้าย!" เขาจับขาฉันอีกข้างกระชากไปหาแล้วพันไว้ด้วยโซ่ ก่อนจะดึงแขนฉันแล้วอุ้มพาดบ่าออกไปจากห้อง ฉันตีหลังเขา กรีดร้อง ร้องให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ปล่อยเอมินะ ปล่อย!"
"เงียบ!"
"ปล่อยนะ!"
"เงียบ!"
"มีอะไรวะ"
ฉันผงกหัวขึ้นมองทันที พี่ภาคิณเดินออกมาจากห้องตรงมาหาเราด้วยสีหน้าตกใจ จนคุณพายุหันไปมองเขาข
