หมับ!
"หันมาทางนี้ก่อนเร็ว" มือใหญ่ของนักรบคว้าเอวบางของลูกพีชให้หันเข้าหาตัวเองจนร่างกายของลูกพีชปลิวเข้ามาซบอก จนต้องเผยยิ้มบางๆ กับท่าทางที่ยังคงขวยเขินนั่นของลูกพีชที่ไม่ยอมสบตากับตัวเอง ยังเลือกที่จะซุกหน้าเข้ากับแผงอกของเขาไว้อย่างนั้น จนเขาต้องใช้มือช้อนคางเรียวสวยขึ้นให้มองหน้ากันแทน
"เงยหน้ามาก่อนเร็ว" ลูกพีชยอมเงยหน้าขึ้นไปหานักรบ แต่ทว่าเธอกลับปิดตาไม่ยอมสบตากับอีกฝ่ายแทน ทำเอาคนตัวสูงที่กำลังใช้วงแขนโอบเอวบางนั่นไว้อย่างนักรบถึงกับกลั้นขำออกมา
ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้ทำตัวน่ารักขนาดนี้ว่ะ
"ถ้าไม่ยอมเปิดตามองหน้ากัน คืนนี้..."
พรึบ!
"เปิดแล้ว" หึ ทีแบบนี้แล้วรีบเปิดอย่างไว
"รีบเปิดทำไมอะ" นักรบถามสีหน้าเปื้อนยิ้มอย่างนึกเอ็นดู
"ไม่อยากปล่อยเสียงให้ห้องข้างๆ ได้ยินอะ" ลูกพีชตอบด้วยท่าทางเหนียมอาย เธอรู้หรอกว่าไอ้คำว่าคืนนี้ของนักรบมันหมายถึงอะไร ก็จะอะไรอีกล่ะถ้าไม่ใช่เรื่
