บทที่2/2 เวรกรรม
901 คำ
ขวับ/ขวับ
"มึงว่าไงนะ!/นายว่าไงนะ!" สองเสียงประสานดังกันอย่างพร้อมเพรียงทันทีที่ได้ยินทางเลือกอีกทางที่เจ้าของคอนโดอย่างมาร์ตินว่าขึ้น ก่อนที่นักรบจะเป็นคนถามขึ้นเป็นคนแรก
"ไอ้ติน เมื่อกี้มึงพูดบ้าอะไรวะ มึงจะให้กูกับยัยนี่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันเหรอวะ มึงบ้าหรือเปล่า แค่อยู่กันคนละห้องกูยังโดนเตะไข่เลย แล้วถ้าอยู่ด้วยกันกูไม่ถูกยัยนี่ฆ่าหมกห้องเลยเหรอวะ"
"หน่อย~ น้อยๆหน่อยเถอะนายนะ ฉันไม่ได้เป็นคนสิ้นคิดที่จะเอาอนาคตตัวเองไปทำเรื่องเลวๆแบบนั้นได้หรอกนะ ฉันไม่เปลืองมือไปฆ่าขยะเปียกแบบนายหรอก"
"โฮ๊ะ! ขยะเปียกเลยเหรอวะ เธอนี่มันปากดีไม่หายจริงๆเลยนะ อยากโดนขยะเปียกแบบฉันอุดปากไหม"
"ถ้ากล้าก็เข้ามาดิ เข้ามาเลย"
"ถ้าพวกมึงสองคนไม่มีใครหยุด กูจะไม่เตือนแล้วนะ" พอมาร์ตินว่าแบบนั้นฉันก็รีบหุบปากเงียบทันที ส่วนไอ้บ้านักรบก็ยืนจ้องหน้าฉันอยู่ที่เดิม เพราะมันไม่ได้เกรงกลัวต่อคำพูดของมาร์ตินอยู่แล้ว ก็พวกมันสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันนี่ มีอะไรที่ต้องกลัวตรงไหนล่ะ อีกอย่างตาบ้านักรบเห็นมันกวนตีนฉันเก่งแบบนั้น เอาจริงๆมันก็เป็นคนที่เวลาเปิดโหมดดุมันก็โหดเหมือนกันนะจะบอกให้
ถามว่าฉันรู้มาจากไหนนะเหรอ ก็รู้มาจากปากต่อปากของพวกสาวๆที่ติดตามความเป็นพี่ว้ากของมันไง ยัยพวกนั้นก็นะ...ไม่รู้จะคลั่งไคล้คนห่ามๆแบบมันทำไมกันนักกันหนา
หน้าตาก็....เออ ก็หล่อแหละ แต่ก็ไม่เท่าป๊าฉันตอนหนุ่มๆหรอกมันอะ แต่พ่อมันหล่อนะฉันเคยเห็นรูปตอนหนุ่มๆมา ส่วนมันนะเหรอความหล่อฉันให้99% ส่วนความกวนตีนฉันให้100%ก็แล้วกัน เกลียด!
"ตกลงเธอจะเลือกแบบไหนลูกพีช จะออกไปหรือจะย้ายไปอยู่กับนักรบ ถ้าจะย้ายไปอยู่กับมัน ฉันจะลงโทษเธอแค่สามเดือนหลังจากนั้นเธอก็กลับไปอยู่ห้องเธอได้ตามปกติ"
"ทำไมต้องเป็นกูที่รับกรรมด้วยวะ" นักรบถามขึ้นอย่างไม่พอใจ ดูมันหงุดหงิดมากเลยนะนั้นนะ
"ก็มึงเป็นคนมาฟ้อง" มาร์ตินสวนกลับทันทีที่เห็นท่าทางนั่นของนักรบ หึเป็นไงล่ะ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว กรรมเลยตกอยู่ที่ตัวเองเลยทีนี้
สะใจโว้ย! ขี้ฟ้องนัก
"แต่สารตั้งต้นคือยัยลูกพีชไง" ดูมัน…
"กูก็เลยหลอมรวมให้พวกมึงสองคนไปอยู่ด้วยกันไงจะได้เลิกกัดกันสักที อีกอย่างห้องมึงมีห้องนอนตั้งสองห้อง มึงก็ให้ลูกพีชนอนห้องหนึ่งดิว่ะ" เออ ขี้งก!
"เอางี้ไหม เธอออกไปจากคอนโดไปอยู่ที่ใหม่ เดี๋ยวฉันออกค่าห้องให้" เฮอะดูมัน ใช้เงินฟาดหัวฉันเหรอ ไม่มีทางหรอก ฉันไม่ออกเด็ดขาด ถ้าออกไปป๊ารู้ฉันโดนแน่ๆ
"ไม่ ฉันไม่ไป ฉันจะไปอยู่ห้องนายนั่นแหละ แค่สามเดือนเองอย่าป๊อดได้ไหม" ฉันว่านักรบตาขวาง แค่สามเดือนเองจะอะไรนักหนา เป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาฟ้องมาร์ตินเอง ก็อยู่ซวยไปด้วยกันนั่นแหละ แฟร์กันทั้งสองฝ่าย
"ก็ได้ อยากอยู่ก็ได้แต่เธอต้องฟังคำสั่งฉันเท่านั้น เพราะนั่นคือห้องของฉัน" แล้วมันก็ยืนจ้องหน้าฉันหลังจากที่มันพูดจบ ฉันก็เลยนั่งจ้องหน้ามันกลับ สาเหตุที่ฉันจ้องหน้ามันเงียบๆอยู่ตอนนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ คือฉันกำลังเกลียดมันอยู่ แต่ด้วยความไม่อยากจ้องตากับมันให้เสียสายตาเล่นก็เลยตอบเสียงห้วนกลับไปสั้นๆว่า “เออ”
"ตกลงดิวกันแล้วใช่ไหม ถ้าดิวแล้วพวกมึงสองคนก็รีบออกไปจากห้องกูได้แล้ว กูกับพราวฟ้าจะพักผ่อน"
"อืม" มาร์ตินพูดจบนักรบก็ตอบกลับเสียงอือในลำคอกลับไป ในขณะที่สายตายังจ้องอยู่ที่หน้าของฉัน ฉันที่ไม่อยากนั่งหายใจร่วมกับมันจึงรีบลุกขึ้นออกจากโซฟาเดินตรงไปที่ประตูห้องของมาร์ติน แต่ยังไม่ทันจะได้ถึงประตูห้องเลยเถอะ สงครามครั้งที่สองก็ดูเหมือนจะปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อฉันเดินของฉันอยู่ดีๆ ไอ้บ้านักรบที่เดินล้วงมือในกระเป๋ากางเกงตามหลังฉันมาก็ชนร่างกายของฉันจนกระเด็นไปติดแหมะอยู่ที่ผนังปูนจนได้ ส่วนมันนะเหรอ? โน่นมันเดินตัวลิ่วหน้าตาเฉยออกไปอย่างไม่คิดจะแยแสฉันเลยสักนิด
เฮอะ! ไอ้บ้าเอ้ย...คอยดูเถอะสามเดือนที่ต้องอยู่ด้วยกัน ฉันสัญญาเลยว่าจะก่อกวนให้มันวายวอดกันไปข้าง ในเมื่อมันสร้างเรื่องขึ้นมาก่อนมันก็ต้องรับผิดชอบ!!!
- ผู้เขียน
