"ดีค่ะ รีบโทรเลยสิ งั้นพี่ก็รีบโทรเลย" ความน้อยอกน้อยใจที่ถาโถมเข้าใส่อย่างจังส่งผลให้ซาเฟียร์ผลุนผลันไปคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ชาร์จแบตอยู่มากดโทรออกหาผู้เป็นพี่ชาย ที่มีโอกาสได้คุยกันครั้งล่าสุดเมื่อช่วงบ่าย
และใช้เวลาคุยกันโคตรนาน
แรงยุส่งผลให้คนตัวโตยื่นมือออกมารับโทรศัพท์ ท่าทางที่อยากไปเกินทนมันทำให้ใจแกร่งร้อนรุ่มไม่ต่างกัน
"อยากไปมากเลยสินะ วันนี้ไปเจออะไรมาล่ะ ไอ้ออสตินมันมาหา ใช้ความหล่อ ใช้คารมหลอกล่อให้เธอสนใจแบบนั้นไหมถึงได้อยากกลับนัก"
"อยากคิดแบบไหนก็คิดไปเลยสิ เชิญพี่คิดได้ตามสบาย คิดไปเลย"
[ ภพ... ]
เวรเอ้ย! ภพนิพิฐกัดฟันกรอด เมื่อปลายทางสามารถติดต่อได้ ในตอนที่ความจริงแล้ว เขายังไม่ได้อยากคุยกับมัน!
"หนูจะกลับอังกฤษ กลับให้เร็วที่สุด!" ดวงตาคมกริบตวัดมองคนตัวเล็กที่สะอื้นจนกายสั่นเทิ้ม
"เออ ได้กลับแน่ กลับแน่ๆ ไม่ต้องห่วงเลย!"
ไม่รู้ว่าโกรธอะไรเขานักหนา
