"...จากนี้ก็คงเป็นเวลาที่มึงต้องเคลียร์ทุกอย่างเอาเองแล้วนะ กูจะกลับแล้ว" ภูมิรพีกระแทกฝ่ามือลงที่ไหล่ของผู้เป็นน้องชายไม่ถึงกับแรงนัก ในจังหวะที่เดินออกมาจากเพนต์เฮาส์หรูในเวลาพร้อมกัน
สถานการณ์ตึงเครียดในตอนแรกถูกตัดจบด้วยความไม่ลงรอยแบบเดิม
แม้ในตอนนี้สิ่งที่เห็นได้ชัดจะเป็นความโกรธเกลียด แต่ทุกคนก็พอจะดูออกว่าเดิมทีนั้นสองคนนี้ตอนที่ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน คงเป็นเพื่อนที่รักกันมากพอสมควร
"ขอบคุณครับเฮีย มึงด้วยนะภู ขอบใจมาก"
"ขอบใจมากนะภู ขอบคุณนะครับเฮียภูมิ" ซานย์ไม่ลืมที่จะขอบคุณคนสองคนที่ดูท่าแล้ว คงตามหาและเป็นห่วงน้องสาวของเขามาทั้งคืนเช่นกัน
"ค่อยๆ คุยกันนะซานย์"
"แล้วพบกันใหม่นะครับเฮียซานย์" นายแพทย์หนุ่มยิ้มให้คนทั้งสอง ท่อนแขนของเขาถูกผู้เป็นน้องสาวเกี่ยวกอดเอาไว้ตลอดเวลา ซาเฟียร์ไม่ยอมมองหน้าเพื่อนสนิทของเขาเลย
"เราจะกลับอังกฤษกันวันไหนคะ" ซานย์ปรายตามองเพื่อนสนิท
