“อ๋อ เหรอคะ” เธอพยายามหันมองรอบกาย แม้จะมืดมาก แต่ก็พอจะเดาได้ว่ากลางวันบ้านหลังนี้คงจะสวยน่าดู เพราะตั้งอยู่บนเนินเขา ที่สามารถเห็นทิวทันศ์ของสวนปาล์มนับร้อยไร่ได้อย่างทั่วถึง “แล้วคนเฝ้าสวน?”
“กลับไปบ้านพักด้านหลังแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครกล้ามาแอบดูเราเล่นจ้ำจี้กันหรอก”
“หือ โมไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อย โมแค่กลัว ๆ ตะกี้ก็ยังเจ็บอยู่”
“หึ! เจ็บแล้วเสียวด้วยมั้ยล่ะ”
“อาชัยก็...ถามอะไรอย่างนั้นคะ ก็คนมันยังไม่เคยนี่นา”
“อารู้น่า อาไม่ทำโมถึงตายหรอก” แต่สีหน้าและท่าทางหื่นจัดของเขาแทบไม่ต่างจากโจรโรคจิตเลยทีเดียว “เพราะมันเป็นครั้งแรกของโมใช่มั้ยล่ะ อาไม่อยากให้โมกลัวจนลืมไปว่ามันสนุกแค่ไหน อาอยากให้โมได้ลิ้มรสความสุขอย่างเต็มที่”
ถึงเขาจะอยากขย้ำขยี้แตงโมลูกนี้ให้แหลกคามือแค่ไหนก็เถอะนะ เขาจะพยายามถนอมหล่อนเท่าที่จะทำได้ หล่อนจะได้ไม่ตื่นและกลัวไปเสียก่อน
“แต่โมทำอะไรไม่เป็นเลยน
