หลายเดือนต่อมา...
ร่างบางในชุดเดรสสีขาวสะอาดตาถือช่อดอกไม้มาวางที่หลุมศพของผู้ชายที่เธอเฝ้าคิดถึงนับตั้งแต่เขาจากไป...ใบหน้าสวยที่แฝงไปด้วยแววตาของความเศร้ามองไปที่ป้ายหลุมศพของเคดีน รอยยิ้มบาง ๆ ค่อย ๆ แต่งแต้มบนใบหน้าของธารน้ำอีกครั้ง...
เรือนผมสวยสีน้ำตาลเข้มปลิวไหวไปตามแรงลมที่พัดผ่านตัวเธอไปอย่างช้า ๆ ...
“หวัดดี...” คำทักทายที่แสนจะธรรมดาและเรียบง่ายถูกพูดออกไปจากริมฝีปากบางของธารน้ำ
“นายกำลังมีความสุขดีใช่ไหม...นายกำลังมีความสุขมากแน่ ๆ เลย...”
“ฉันจะมาอวดว่า ฉันอบขนมปังไม่แข็งแล้วนะ อร่อยมาก ๆ ด้วย...แล้วก็ไม่ไหม้แบบที่นายชอบบ่นฉันแล้ว...”
“เอาไปให้ป้าแมรี่กิน แกชอบแถมบอกว่าอร่อยมาก ๆ เลย...ละก็ล่าสุดป้าแมรี่คิดถึงนายจนร้องไห้เลยนะ...”
“ฉันเองก็ด้วย...” ร่างบางเอ่ยเสียงเบาก่อนจะพยายามกลั้นน้ำตา
ที่ทำท่าจะไหลออกมา...นับตั้งแต่วันที่เคดีนจากไป ไม่มีวันไหนเลยที่เธอ
ไม่คิดถึงเ
