ปึก!
“เฮ้อ! หมดสักที...” ฉันปิดประตูรถด้านหลังคนขับก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาหลังจากที่ขนของตัวเองใส่รถจนหมดเรียบร้อย ตอนแรกดารัณกับพี่โยก็ทยอยช่วยฉันยกมา แต่พอรอบสุดท้ายของมันเหลือแค่
นิดเดียวฉันเลยยกมาเอง
แอบเหนื่อยอยู่เหมือนกันนะ = =’
ครืดดด ครืดดด
ฉันหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงยีนด้านหลังขึ้นมาดูว่าใคร
โทรเข้ามา และพอฉันเห็นว่าปลายสายเป็นคนที่ฉันกำลังจะโทรไปบ่น
เลยไม่รีรอที่จะกดรับสายทันที
“ออกจากโรงพยาบาลทำไมไม่บอกฮะ!” ฉันเอ่ยถามเขาทันทีที่กดรับสาย ถ้าพ่อไม่โทรมาบอกฉันว่าเคดีนออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว ฉันก็ไม่รู้และจะยังขับรถไปหาเขาที่โรงพยาบาลอีก
(โทษที ฉันว่าจะไลน์บอกเธออยู่...แต่กลัวเธอยุ่งน่ะ...)
“แล้วอยู่ไหน?”
(อยากอยู่ในใจเธออะ...ได้ไหม)
“กวนประสาท...เอาดี ๆ อยู่ไหนเค...”
(ฉันกำลังจะกลับจากเยี่ยมมาตัง...) คิ้วฉันขมวดเข้าหากันเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินว่าเขาไปหาพี่มาตังมา
“
