บทที่ 11 จะพาหนี
1102 คำ
แอ๊ดดด!!
“มึงมาทำเชี้ยไรอีกเนี้ยะ ไอ้โรม”
“หวัดดี กูมาดูอาการของน้องกอหญ้า” หมอหนุ่มยืนโบกมือและส่งยิ้มไปหาเพื่อนรักเบาๆ
“มึงไม่มีงานมีการทำหรือไง คนไข้ที่โรงพยาบาลมึงน้อยไปหรอ กูจะได้จัดการยิงคนส่งไปให้มึงรักษา”
“มีครับ แต่กูไม่ทำ มึงลืมไปแล้วเหรอ ว่ากู...เป็นเจ้าของโรงพยาบาล” หมอหนุ่มยืนยักคิ้วเบาๆ ใส่ชายหนุ่ม
“ไอ้เหี้ยยยย!!”
“ว่าแต่มึงเถอะ สายขนาดนี้งานการไม่ทำหรือไง ปกติกูเห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำ”
“วันนี้กูอยากพักผ่อน”
“โว้วๆ เป็นห่วงแม่สาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงก็บอกมาเถอะ”
“ไอ้โรม ห้ามมอง” ชายหนุ่มพยายามปิดประตูเพื่อไม่ให้หมอหนุ่มเห็นหญิงสาวในสภาพแบบนี้ แต่ก็ถูกหมอหนุ่มพยายามดันประตูเพื่อแกล้งชายหนุ่ม
“หึๆ กูมีข้อตกลง”
“อะไร??”
“มึงต้องยกเว้นการเข้าใกล้กูกับน้องกอหญ้า”
“ไม่ได้!!”
“งั้นกูก็จะไปบอกแม่ของมึงว่า มึงกำลังทำร้ายผู้หญิงอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้”
“ไอ้โรม!!!” ชายหนุ่มหัวเสียเป็นอย่างมาก
“ว่าไง??” หมอหนุ่มทำท่าหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะต่อสายไปที่แม่ของแดเนียล
“หยุดโทร ตกลง กูตกลงตามนั้น”
“ดีมาก ฝากบอกน้องกอหญ้าของกูด้วยว่ามึงให้กูเข้าใกล้ได้ น้องกอหญ้าของกูจะได้ไม่เสียขวัญ”
“ไปรอกูข้างล่าง” ชายหนุ่มพูดรอดไรฟันอย่างโมโหเพื่อนรักของตัวเอง
“โอเค” หมอหนุ่มเดินผิวปากไปรอที่ห้องรับแขกอย่างอารมณ์ดี
ภายในห้องนอนของแดเนียล
“ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แต่งตัวให้มิดชิด หมอโรมมาตรวจร่างกายเธอ และหมอโรมคือข้อยกเว้น สามารถเข้าใกล้มันได้ แต่!!! อย่าให้มันมากไป ไม่งั้นเธอจะโดนแบบเมื่อวานอีก เข้าใจไหม” ชายหนุ่มยืนตะคอกใส่เธอ
“ขะ เข้าใจแล้วค่ะ คุณแดเนียล” หญิงสาวตกใจที่ชายหนุ่มตะคอกใส่เธอ จนน้ำตาคลอ
“จะร้องอะไรนักหนาวะ”
“ขอ ขอโทษค่ะ หนูแค่ตกใจที่คุณเสียงดังนิดหน่อยค่ะ หนูจะรีบไปอาบน้ำ” หญิงสาวรีบวิ่งจากเตียง แต่ลืมไปว่าตัวเองยังเจ็บที่ข้อเท้าและตรงนั้นอยู่ จึงล้มลงกองกับพื้นอีกครั้ง
“ทำไมเธอมันน่าเบื่ออย่างนี้วะ” ชายหนุ่มยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ฮึก ฮือ หนูขอโทษค่ะที่ทำให้คุณโกรธ” หญิงสาวกลัวชายหนุ่มจะทำร้ายจนร้องไห้หนักขึ้นอีก
ชายหนุ่มกำลังจะเข้าใกล้เธอ แต่หญิงสาวขยับตัวหนีไปอีกทางยกมือขึ้นพนมมือไหว้ชายหนุ่ม
“ฮือ!! อย่าทำร้ายหนูเลยนะคะ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ ฮือๆ”
“เธอ” ชายหนุ่มพูดเสียงเบาลง ยิ่งเห็นภาพหญิงสาวที่กำลังกลัวเขาอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขาตกใจ
“ฮือๆ”
“ฉะ ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอ ฉันแค่หงุดหงิดนิดหน่อย ก็เลยเผลอพูดเสียงดังไปหน่อย” ชายหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปดึงเธอเข้ามากอดและปลอบหญิงสาวให้หายตกใจอย่างอ่อนโยน
“ฮือๆ คุณพูดจริงๆ ใช่ไหมคะ” หญิงสาวพูดเสียงสะอึกสะอื้นออกมา
“อืม”
“ขอบคุณนะคะ”
“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันอุ้มไปส่ง”
“แต่...ว๊ายยย!!” ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนเธอตกใจและใช้แขนคล้องคอชายหนุ่มไว้แน่น
เมื่อมาถึงห้องน้ำ
“คุณแดเนียลจะทำอะไรคะ”
“ก็จะอาบน้ำไง”
“แต่หนูขออาบก่อนได้ไหมคะ”
“อาบพร้อมกันนี่แหละ ไอ้โรมมันรออยู่ อย่าชักช้า”
“คะ ค่ะ” หญิงสาวค่อยๆ ถอดเสียงผ้าออก แต่ตัวเธอนั้นเริ่มแดงขึ้นมาจนถึงใบหน้า เพราะเขินชายหนุ่ม แต่ไม่กล้าต่อรองกับชายหนุ่มเพราะกลัวเขาจะโมโหใส่
เมื่อชายหนุ่มเห็นเรือนร่างของหญิงสาวก็ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอีก เพราะว่าน้องชายของเขาเริ่มแข็งตัว จนต้องสั่งให้เธอหันหลัง และเขาหันหลังไปอีกทางเพื่อรีบอาบน้ำให้เสร็จๆ ไป ไม่อย่างนั้นหญิงสาวจะต้องเจ็บตัวเพราะเขาอีกแน่ๆ
เมื่อทั้งสองอาบน้ำเสร็จชายหนุ่มก็อุ้มหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวยืนเก้ๆ กังๆ อยู่จนชายหนุ่มเริ่มสงสัย
“ทำไมยังไม่รีบแต่งตัว”
“คือ คุณแดเนียลบอกให้หนูแต่งตัวให้มิดชิดก่อนจะไปพบพี่โรม แต่ในตู้เสื้อผ้ามีแต่ชุดเดรสสายเดี่ยวค่ะ”
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่ามีแต่ชุดแบบนี้ ห๊ะ”
“คือหนูพยายามจะบอกแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้บอกค่ะ”
“โธ่เว้ย!!” ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเองและหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นของเขาโยนให้หญิงสาวใส่
พอหญิงสาวแต่งตัวเสร็จก็พบว่าเสื้อยืดของชายหนุ่มยาวมาถึงเข่าของเธอและกางเกงขาสั้นก็ยาวเกือบถึงข้อเท้าของหญิงสาวทำให้เธอเดินอย่างทุลักทุเล เมื่อชายหนุ่มเห็นก็อดยิ้มไม่ได้เพราะมันน่ารักมาก ‘มึงจะยิ้มทำไมวะ ไอ้แดเนียล’ ชายหนุ่มพูดในใจ
“เออ คือหนูไม่สมส่วนกับเสื้อผ้าค่ะ” หญิงสาวยืนก้มหน้าคุยกับชายหนุ่ม
“คิดอย่างนั้นก็ดี เพราะว่าฉันมันหุ่นมาตรฐาน สมส่วนทุกส่วน ยกเว้นแต่..ตรงนั้นของฉันที่มันใหญ่เกินขนาด”
หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาอีก ทำให้ชายหนุ่มอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ฟอดดดด!!!
“อุ้ย คุณแดเนียล” หญิงสาวตกใจตาโตที่อยู่ดีๆ ชายหนุ่มก็ก้มลงมาหอมแก้มของเธอ
“ไปกันได้แล้ว” ชายหนุ่มพูดพร้อมอุ้มหญิงสาวลงไปข้างล่าง
หญิงสาวเขินอายคนในบ้านจึงซุกหน้าเข้าแผงอกชายหนุ่มตลอดทาง
“โอ้ะ กว่าจะมาได้ กูรอจนเหงือกแห้งแล้วเนี้ยะ”
“โทษที”
“แล้วมึงให้น้องกอหญ้าของกูแต่งตัวอะไรเนี้ยะ”
“เรื่องของกู”
“มึงประสาทกลับหรือไง ไอ้แดเนียล ช่างเหอะ น้องกอหญ้าครับ ขยับมาใกล้ๆ พี่หน่อยครับ พี่ขอดูอาการหน่อย”
“เออ..คือ” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มเป็นเชิงตั้งคำถามว่าเธอสามารถขยับไปใกล้เขาได้ไหม ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็พยักหน้าให้เธอว่าอนุญาต จึงค่อยๆ ขยับไปหาหมอหนุ่ม
“เห้อ สักวันกูจะพาน้องกอหญ้าหนีไปจากมึง”
ตึงงงงง!!!!
- ผู้เขียน
