“พวกมึงปล่อยให้เธอหายตัวไปได้ยังไง?? ห๊ะ!!” ชายหนุ่มตะคอกใส่บอดี้การ์ดหนุ่ม
“ขอโทษครับนาย ผมได้รับรายงานมาว่าคุณกอหญ้าเดินผ่านไปประตูทางเข้าของลูซแล้วก็หายตัวไปครับ”
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!! ถ้าวันนี้หาเธอไม่เจอ กูจะไล่ออกให้หมด”
“ครับนาย”
ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที ชายหนุ่มก็มาถึงคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว รวมถึงเพื่อนรักทั้งสองคนด้วย
“มึงใจเย็นๆ ก่อนไอ้แดเนียล” คริสเตียนพยายามปลอบชายหนุ่มให้ใจเย็นลง
“กูก็ว่าอย่างนั้น แล้วมึงไปทำอะไรน้องกอหญ้าไม่พอใจอะไรหรือเปล่า?? ทำไมเธอถึงหนีไป??” หมอโรมถามอย่างเคร่งเครียด
ชายหนุ่มนั่งลงโซฟาในห้องรับแขก มือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมขมับและดวงตาแดงก่ำ
“เมื่อเช้าเธอบอกว่าคิดถึงบ้านและขอติดต่อทางบ้าน แต่กูไม่อนุญาต แล้วก็...”
“แล้วก็อะไร/แล้วก็” เพื่อนทั้งสองถามขึ้นมาอย่างพร้อมกัน
“กูต่อว่าเธอ ว่าเธอคือ..ฆาตรกร”
“ทำไมปากมึงหมาอย่างนี้วะ มึงไปพูดแบบนี้กับเธอได้ยังไง
