“มึงก็ไม่ต้องทำอะไร แค่ใช้เวลาอยู่กับน้องเค้กให้มากที่สุด ดูแล ประคบประหงม แค่นี้ น้องเขาก็ไม่ไปไหนแล้ว” คนเป็นที่ปรึกษาพูดออกมาอย่างง่ายดาย
“อันนั้น กูก็ทำอยู่แล้ว แต่ถ้ากูทำแบบนี้เรื่อยๆ แล้วถ้าวันหนึ่ง กูอยากเลิกขึ้นมา กูจะไม่กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวเหรอ ที่ทำให้เขาหลงรักแล้วก็ทิ้งเขาอย่างไม่ไยดี แถมทำให้เค้กต้องเสียคนดีๆ แบบไอ้ปริญนั่นไปด้วย” คุณหมอหนุ่มผู้มาดมั่นกำลังสับสน จริงอยู่ที่เขาไม่อยากให้เขมมิกาชอบปริญ แต่เมื่อถึงตอนที่แม่กวางน้อยเป็นอิสระ การไปห้าม หรือขัดขวางเธอจากผู้ชายคนอื่น มันจะเป็นการเอาเปรียบเธอเกินไปหรือไม่
“แล้วทำไมมึงต้องเลิกกับน้องเขาด้วย มึงเองก็ชอบน้องเขาไม่ใช่เหรอ” เวทัสเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะธามไทกำลังทำให้เรื่องทุกอย่างกลายเป็นเรื่องยากเพราะความมีทิฐิของตนเอง
“ก็แค่ชอบ เพราะเค้กเองก็ถูกใจกู แต่จะมาให้รัก และอยากร่วมชีวิตด้วยคงยังไม่ใช่มั้ง”
หมอหนุ่มตอบออ
