“ขอบใจมากเว้ยไอ้ว่านที่มาดูกู ตอนนี้ มึงกลับไปก่อนเถอะ กูอยากคุยกัยเค้ก” ธามไทรีบออกปากทันทีด้วยกลัวว่าเขมมิกาจะจากเขาไปอีก
“เออๆ ก็ได้ แหม พอเค้กมาก็รีบไล่กูเลยนะ”
เวทัสตอบกลับไปด้วยท่าทีผ่อนคลาย ต่างจากตอนแรกที่ดูเป็นห่วงเพื่อนเสียจนเขมมิกาเองก็อดกังวลไม่ได้ และด้วยท่าทีของสองหนุ่มที่แปลกๆ ดูไม่กังวลใจอะไรเลยต่างจากที่ควรจะเป็นยิ่งทำให้เธอสงสัยมากขึ้น
“นี่สองคนเล่นอะไรกันคะ”
เขมมิกามองหน้าธามไทสลับกับเวทัสอย่างหาคำตอบ เธอไม่อยากจะคิดแบบนั้น แต่การกระทำของทั้งสองคนมันทำให้อดคิดไม่ได้
“เล่นอะไรกันเค้ก” ธามไทมองหน้าหญิงสาวอย่างงงๆ
“หึ ผ้าพันแผลนี่ใช่ของจริงไหมคะ”
คนตัวเล็กถือวิสาสะจับที่แขนของชายหนุ่มที่มีผ้าพันแผลขึ้นมาดู และปฏิกิริยาของธามไทก็ดูไม่เจ็บปวดเอาเสียเลย ทำให้เธอเข้าใจอะไรมากขึ้น
“แล้วก็ที่หัวพี่อีก ของพวกนี้ใช่ของจริงไหม”
เขมมิกามองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง พ
