"อึก อึก อึก..."
เสียงสะอื้นของมะนาวดังลั่น พร้อมท่าทางเสแสร้งอย่างตั้งใจให้หมออิงฟ้าเห็น ใบหน้าเปื้อนน้ำตาแต่แฝงความเคลือบแคลงใจบางอย่างที่ยังไม่อาจปิดบัง
"ใครมาเหรอครับที่รัก..."
ภูผาเดินออกมาจากห้องนอน ร่างสูงใหญ่ยังสวมเพียงกางเกงขาสั้น ทำให้เห็นกล้ามเนื้อที่ชัดเจน ผิวเนียนละเอียดเผยความแข็งแรงในทุกสัดส่วน สายตาของเขาจับจ้องไปที่มะนาวด้วยความสงสัยปนระแวง
มะนาวทำหน้าเศร้า แววตาแดงก่ำ น้ำตาร่วงพราวเหมือนเจ็บปวดลึก ๆ แต่ก็ไม่วายเหลือบมองภูผาเป็นระยะอย่างแอบแฝงเจตนา
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เพื่อนเก่ามาหาน่ะ"
น้ำเสียงสั่นเครือ แต่แฝงความเรียบง่ายและพยายามปกปิดความรู้สึกจริง
"อิง..เราขอโทษ เราผิดไปแล้ว เรารู้แล้วว่านนท์เป็นคนยังไง เราไม่น่าสิ้นคิดตัดสินใจผิด ยอมหักหลังเพื่อนที่แสนดีแบบอิงเลย อึก อึก"
มะนาวพรั่งพรูคำพูดออกมาราวกับระบายความเสียใจ อาการสะอื้นหนักหน่วงจนน้ำตาไหลพราก แววตาทุก
