พายุร้ายซ่อนรัก

ไม่เอาเงินจะเอาอย่างอื่น

รถหรูขับออกมาจากห้างช่วงเย็นของวันรถค่อนข้างติดระหว่างที่รถติดไฟแดงอยู่นั้น…

“ ไม่เอาเงินแล้วพี่จะเอาอะไรค่ะ ” รินลดาที่รู้สึกว่าทำไมวันนี้เขาดูซับซ้อนจังเอ่ยถามไปตามความสงสัยไม่เอาเงินแล้วจะเอาอะไร เป็นอะไรของเขานะวันนี้มาแปลกจริงๆ

มือหนาจับมือเรียวมาวางไว้บนตักแกร่งของตัวเอง คิ้วเรียวของคนตัวเล็กขมวดเข้าหากันเป็นปม พลางก้มลงไปมองมือตัวเองที มองหน้าคนพี่ที

พายุที่เห็นอาการนั้นก็ชอบใจ เขาชอบเวลาที่เห็นคนตัวเล็กทำหน้า งงๆ มันรู้สึกน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก ระหว่างนั้นสัญญาณไฟเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว เท้าแกร่งของพายุแตะคันเร่งออกตัวในจังหวะนั้นเอง….

กรี๊ดดดดดดด !!!

มีรถมอเตอร์ไซค์ตัดหน้ารถของพายุ เท้าแกร่งแตะเบรคอย่างแรงจนรินลดาที่นั่งข้างๆคะมำไปตามแรงเบรคของรถแขนแกร่งยกขึ้นมาหมายจะดักคนตัวเล็กแต่มือดันพลาดไปจับหมับเข้าที่เต้าอวบเข้าอย่างจัง

ว้ายยยยย !!!

รินลดาร้องเสียงหลงออกมา แขนเรียวยกขึ้นไปปิดหน้าอกของตัวเองทันที คนตัวเล็กหันไปตวัดสายตาใส่คนพี่อย่างเอาเรื่อง

ฮ่า…..ฮ่า…..ฮ่า…..

พายุระเบิดหัวเราะเสียงดังออกมาพร้อมพึมพำออกมาคนเดียว “ เรด้ากูแม่นจังวะ !!! ”

“ พี่พายุ ตลกเหรอค่ะ ” รินลดาที่ตอนนี้หัวเสียเป็นอย่างมาก จับหน้าอกเธอแล้วมานั่งหัวเราะเสียงดังใส่แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน

“ รินก็อย่าทำหน้าแบบนั้นสิมันไม่ได้หน้ากลัวเลยนะแต่มัน น่ารักมากกว่า !!! ” มือหน้าจับเข้าที่ปลายคางคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว รินลดาที่วันนี้ งง แล้ว งง อีกกับคนข้างๆ เข้าไม่เหมือนทุกวันที่เธอเคยเจอเลยจริงๆ

รถสปอร์ตคันหรูขับเรื่อยๆมาบนถนนความเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในรถ…ทำให้คนที่นั่งหน้าหงิกอยู่หลับไปซะเฉยๆ มือหน้าเอื้อมไปดึงคนตัวเล็กมาซบลงบนบ่าแกร่ง ริมฝีปากหยักกดจูบเบาๆลงบนเรือนผมสวย

พายุที่เห็นคนตัวเล็กหลับไปแล้วก็หักพวงมาลัยรถเปลี่ยนเส้นทางขับตรงไปยังผับตัวเองทันที ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็ขับเข้ามาจอดยังที่จอดรถประจำของตัวเอง

แขนแกร่งช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว สาวเท้าเดินเข้าไปในผับ บรรดาลูกน้องและพนักงานของผับที่เห็นผู้เป็นนายอุ้มหญิงสาวหน้าตาหน้ารักมาได้แต่ งง เป็นไก่ตาแตก เพราะนี่คือครั้งแรกที่นายของเขาพาผู้หญิงเข้ามา

“ สวยจัง สงสัยแฟนนายพายุแน่ๆ ” พนักงานสาวคนนึงเอ่ยขึ้น

“ ใช่อยู่แล้วอุ้มมาขนาดนั้น ปกตินายทำแบบนี้กับใครที่ไหนกันละ ”

“ กูว่าแฟนคุณพายุแน่เลยว่ะ แม่งน่ารักชิบหาย ” เสียงการ์ดของร้านเอ่ยพูดขึ้น

“ มึงอย่าพูดให้คุณพายุได้ยินเลยนะเว้ย ไอ้เหี้xมึงตายศพไม่สวยแน่ “ เสียงการ์ดอีกคนเอ่ยเตือนเพื่อนออกไป

สองขาแกร่งสาวเท้าเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง พายุวางคนตัวเล็กลงบนที่นอนขนาดใหญ่อย่างเบามือ ตาคมจ้องมองใบหน้าเนียนสวยไม่วางตา ริมฝีปากหยักกดจูบเบาๆที่เรียวปากสวย

“ เพราะน่ารักแบบนี้ไงพี่เลยทนที่จะอยู่เฉยต่อไปไม่ได้แล้ว ” เขานึกถึงคำพูดของเมฆในวันนั้น..

“ ทำไมมึงไม่จีบน้องเขาให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยว่ะ ” คำพูดของเมฆยังดังก้องอยู่ในหูเขาตลอด

ติ้ง !!!!

เสียงมือถือราคาแพงของรินลดาที่อยู่ในกระเป๋าสะพายดังขึ้นมือหนาล่วงมันมาดูพบว่าเป็นข้อความของภูผาพี่ชายของคนตัวเล็กนั่นเอง

พี่ภูผา : รินคืนนี้พ่อ แม่ พี่ต้องไปหาลูกค้าที่ต่างจังหวัดนะ

พี่ภูผา : ไปหลายวันนะรินดูแลตัวเองดีๆพี่เป็นห่วง ถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ด้วย

มือหนาวางมือถือคนตัวเล็กลงบนโต๊ะข้างเตียง ใบหน้าคมก้มลงไปหอมแก้มนวลอีกครั้ง รอยยิ้มร้ายฉายขึ้นบนใบหน้าหล่อทันที

“ พี่ไม่อยากได้หรอกเงินค่าน้ำหอม แต่พี่อยากได้รินเป็นเมียมากกว่า หึ ” ริมฝีปากหยักพร่ำพูดกับคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่พร้อมยกยิ้มชอบใจ

รินลดานอนหลับสบายใจอยู่ในห้องนอนของพายุจนดึกกระบอกตาสวยลืมตาตื่นขึ้นมาต้องตกใจ เพราะสถานที่ๆไม่คุ้นเคยมันทำให้เธอต้องดีดตัวจากที่นอนอัตโนมัติ เมื่อนึกขึ้นได้ว่า..

รินลดาตวัดขาเรียวลงจากเตียงนอนใหญ่ กระบอกตาสวยกวาดมองไปรอบๆห้องที่ดูสะอาดสะอ้าน ผนังห้องสีขาว ชุดเครื่องนอนสีเทา ตาสวยมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนังพบว่าตอนนี้ 23:35 น.เข้าไปแล้ว ป่านนี้เธอยังไม่ถึงบ้านที่บ้านคงเป็นห่วงแย่แล้ว

คิดได้ดังนั้นมือเรียวรีบสะพายกระเป๋าหยิบมือถือเดินออกจากห้องนอนไปทันที พายุที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่เห็นคนตัวเล็กสะพายกระเป๋าเดินออกมาก็เอ่ยถามขึ้น…

“ จะไปไหน ? ”

“ กลับบ้านค่ะดึกแล้ว ทำไมพี่ไม่เรียกรินด้วยละคะ ” คนตัวเล็กยู่หน้าน้อยใส่คนพี่ออกไป

” นอนที่นี่แหละ “ บ้านเธอไม่มีใครอยู่บ้านตั้งหลายวันปล่อยให้กลับไปเขาก็โง่เต็มทีแล้ว

“ บ้าเหรอค่ะ จะนอนได้ยังไง ” รินลดาเอ่ยออกมาอีกครั้ง จะให้เธอนอนกับเขาเนี่ยนะ บ้ารึป่าว

พายุยืนขึ้นเต็มความสูงสาวเท้าเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กช้าๆ รินลดาที่เห็นสายตาแพรวพราวนั้นของเขาใจดวงน้อยเต้นรัวราวกับกลองชุด เท้าเรียวเดินถอยหลังช้าๆจนชนเข้ากับกำแพงห้องทำงาน

อึ !!!!!

แขนแกร่งคร่อมคนตัวเล็กไว้ราวกับกรงขัง ใบหน้าหล่อๆก้มลงไปประชิดใบหูเล็ก รินลดาตกใจเลื่อนใบหน้าหนีอย่างอัตโนมัติ คนพี่ที่เห็นอีกคนหลบก็หมั่นไส้ขึ้นมา

ฟอดดด !!!

จมูกแกร่งชิงหอมแก้มนวลไปอีกครั้ง คนตัวเล็กเบิกตากว้างขึ้นมาทันที มือเรียวยกขึ้นหมายจะฟาดที่แขนแกร่งแต่ไม่ทันได้ฟาด….

“ ตี พี่จูบ ” พายุเอ่ยยิ้มๆออกมารินลดาเลยชักมือกลับพร้อมถอนหายใจหนักๆออกมา พายุที่เห็นอีกคนถอนหายใจก็เลยหยุดแกล้ง แขนแกร่งดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดแน่น อกอุ่นๆของคนตัวสูง กลิ่นน้ำหอมจางๆผสมกับกลิ่นเหงื่อมันทำให้รินลดาหายใจติดขัดขึ้นมาทันที นี่คือครั้งแรกที่เขากอดเธอรินลดาที่นึกสงสัยในตัวเขามาทั้งวันว่าวันนี้คนพี่แปลกไปมากความสงสัยพาปากให้เอ่ยถามขึ้น….

“ พี่เป็นอะไรไปค่ะ ทำแบบนี้ทำไม ? “ คำถามถูกส่งออกไป ความเงียบเข้ามาปกคลุมพื้นที่นั้นอยู่พักใหญ่ จนพายุ…

” พี่ชอบ พี่ชอบรินครับ ” คำพูดนั้นของพายุทำให้คนฟังหูดับ ใบ้กินไปทันทีแต่ที่ทำงานอยู่อย่างหนักคือหัวใจดวงน้อยของเธอ มันเต้นรัวแรงขึ้นอีกครั้ง จนคนที่กอดเธออยู่รับรู้ได้ว่า หัวใจของคนตัวเล็กเต้นแรงแค่ไหน

“ ชะ ชอบริน ” เมื่อได้สติเรียวปากสวยเอ่ยทวนในสิ่งที่ตัวเองได้ยินออกไปอีกครั้ง

“ ครับ ชอบๆมานานแล้วพี่ไม่น่าปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาถึงป่านนี้เลย ” แขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้น เขาเสียดายช่วงเวลาที่ผ่านมามาก เขารู้ใจตัวเองดีว่าชอบคนตัวเล็กมากแค่ไหนแต่ที่ปล่อยให้ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้เพราะ ความไม่กล้าของเขาเอง ถ้าเขากล้ามากกว่านี้ป่านนี้เขาคงมีลูกที่น่ารักๆกับเธอไปแล้ว

รินลดาเงียบงันขึ้นอีกครั้ง เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเลย

^^