ห้องพักผู้ป่วยที่มีห้องนอนของญาติแยกสัดส่วนเป็นอย่างดีมีผู้เป็นแม่อย่างคุณสายใจกับลูกสาวนอนกันอยู่ ส่วนพายุนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนป่วย มือหนากุมมือเรียวไว้แน่น ดวงตาสีเทาคู่นั้นมันมีแต่ความรู้สึกผิดอยู่เต็มไปหมด จนคนตัวเล็กที่เห็นก็นึกเอ็นดู….
“ พี่ไม่ต้องรู้สึกผิดนะคะ รินไม่ได้เป็นอะไรเลย รินพักผ่อนน้อยจริงๆ ” คนตัวเล็กที่พยายามจะพูดปลอบใจคนพี่ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของเธอมันทำให้เขาแย่ไปกว่าเดิม แทนที่เธอจะโทษเขาเธอกลับไม่โทษ ไม่โกรธ สู้เธอโกรธเขาดีกว่ามั้ย….
“ พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก ” พายุพร่ำพูดคำขอโทษซ้ำแล้ว ซ้ำอีกใจแกร่งที่ตอนนี้ถูกความรู้ผิดเกาะกินจนแทบไม่เหลือชิ้นดี เมื่อหันไปดูเวลาตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว…
“ ที่รักนอนนะคะ เดี๋ยวพี่เฝ้าตรงนี้เอง ” ใบหน้าหล่อ สายตา น้ำเสียงไม่มีหยอกล้อ ไม่มีล้อเล่นเหมือนอย่างเคย รินลดานอนลงอย่างว่าง่าย
กระบอกตาสวยนอนมองคนพี่นิ่ง วันนี้เขาดูเปล
