ลุงเข้มพลังช้าง

กล้วยของลุง

ร่างเปลือยล่อนจ้อนของคนแก่วัยห้าสิบ ดูแข็งแรงทะมัดทะแมงบึกบึนยิ่งกว่าชายหนุ่มเสียอีก แผงอกล่ำสัน แผ่นหลังมัดกล้ามและต้นแขนกล้ามโตมีรอยสักยันต์ทั้งเสือเผ่นและห้าแถว แสดงความองอาจทระนงในแบบฉบับลูกผู้ชายที่เคยเป็นเสือในสมัยเมื่อยังหนุ่มแน่น

เมื่อตาแก่เข้มไม่ยอมสวมใส่เสื้อผ้า ปล่อยกายล่อนจ้อนเหมือนชีเปลือยอยู่แบบนี้ แล้วเด็กสาวผู้อ่อนต่อโลกอย่างเธอจะเข้าไปหาเขาได้ยังไงกันล่ะ

“ลุงเข้ม!”

แต่เธอก็ตัดสินใจเรียกชื่อเขา...ชายแก่วัยห้าสิบซึ่งเป็นเพื่อนเกลอของพ่อเธอเอง

“หนูนา!” ลุงเข้มตกใจไม่น้อยเมื่อหันขวับมามองคนเรียก แกเลยรีบไปหยิบกางเกงขาก๊วยสีครามมาสวมใส่อย่างลนลาน “มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

นารีเม้มริมฝีปากแน่น พยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้เขาจับได้ว่าเธอเห็นอะไรบ้าง

“มาตะกี้ ป้าให้มาขอแบ่งกล้วยน้ำว้าจ๊ะ ขอแบบห่ามๆนะคะ”

“ได้เลย เดี๋ยวตัดให้ จะเอาสักเท่าไหร่”

“แค่หวีเดียวพอ จะเอาไปทำข้าวต้มมัด นี่จ๊ะเงิน”

“ไม่เป็นไร ลุงให้ฟรี อย่าลืมสิว่าลุงกับพ่อของหนูนาเป็นเพื่อนเกลอกันมาแต่เล็กแต่น้อย” ใช่แล้ว ถ้าพ่อของเธอไม่เสียไปเสียก่อนตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ป่านนี้พ่อของเธอก็คงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

เธอนั้นเป็นลูกหลงของพ่อ เธอมีพี่ชายสามคน แต่แยกย้ายไปอยู่ที่อื่นกันหมดแล้ว ส่วนเธออาศัยอยู่กับป้าซึ่งเป็นสาวแก่ แต่พอมีฐานะเพราะเปิดร้านขายของชำในหมู่บ้าน แม่ของเธอแต่งงานใหม่ไปอยู่กับผัวที่ทางใต้ เธอไม่อยากย้ายโรงเรียนก็เลยยังอยู่ที่นี่ ตั้งใจว่าจบมัธยมปลายเมื่อไหร่ก็จะไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ

“เอ๊ะ! ทำไมต้นกล้วยมีรูคะ?” เธอแสร้งถามหน้าซื่อ คนแก่หน้าแดงก่ำอย่างมีพิรุธ

“โดนแมลงหนอนมันชอนไชน่ะ”

“หนอนคงตัวใหญ่น่าดู คงขนาดอนาคอนด้า หรือไม่ก็งวงช้าง???”

“หนูนา” น้ำเสียงเย้าหยอกของเด็กสาวทำให้ตาแก่นึกสงสัยว่าเด็กสาวอาจเห็นแล้วแน่ว่าเขาทำอะไรกับต้นกล้วยขาวผ่อง “รีบกลับได้แล้ว เดี๋ยวป้าคอยนะ”

“ค่ะ” เธอรับถุงใส่กล้วยน้ำว้าจากมือลุงเข้ม สายตาของลุงเข้มดูเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ นารีแอบคิดว่าลุงเข้มยังมีอารมณ์อยู่ แต่พยายามซ่อนไว้ ทว่ามันไม่อาจมิด ลำร้อนยาวใหญ่เหมือนพยายามจะพุ่งออกนอกกางเกงขาก๊วยตลอดเวลา

นารีห้ามตัวเองไม่ทัน จึงก้มมองเป้ากางเกงของลุงเข้มด้วยความอยากรู้อยากเห็น...

“ฮึ่ม” ลุงเข้มกระแอมเตือน

“ไปนะคะ” เธอหันหลังให้ลุงเข้ม เดินกลับออกมาในเส้นทางเดิม แต่ไม่ทันจะผ่านพ้นแนวสวนกล้วย เธอหยุดฝีเท้าด้วยความรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก วินาทีนี้ ไม่อาจห้ามร่างกายและหัวใจที่ปรวนแปรปั่นป่วนลงได้ สมองไม่อาจสลัดภาพลุงเข้มทำกับต้นกล้วยได้เลยสักวินาที