“ไม่ได้ค่ะ ถ้าพี่คินอยากให้รินอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของพี่ รินก็ต้องอยู่ข้างพี่คิน เวลามีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจจะให้รินปล่อยผ่าน วางเฉย ปล่อยพี่คินไปเจอกับปัญหาคนเดียวได้ยังไงคะ”
เมรินจ้องหน้าสามีอย่างจริงจัง หญิงสาวไม่ได้อยากเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องงานของเขามากนัก แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อเธอเองก็เป็นห่วงเขา สีหน้าของเมฆินเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดจนอยู่เฉยไม่ได้
“เฮ้อ พี่คงห้ามรินไม่ได้สินะ โอเคงั้นไปกัน”
เมฆินมองภรรยาสาวด้วยความซึ้งใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปที่ด้านหน้าทางเข้าเหมืองซึ่งตอนนี้มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายราวกับผู้คนกำลังชุมนุมประท้วงอะไรอยู่สักอย่าง...
หน้าเหมืองแร่ทองคำเมฆิน
ชาวบ้านหลายสิบคนยืนถือป้ายประท้วงอยู่หน้าเหมือง พร้อมด้วยเสียงตะโกนด่าทออย่างไม่เกรงกลัวใคร เมฆินเดินออกมาเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ชุมนุมพร้อมเมริน ทั้งคู่อ่านป้ายที่ชาวบ้านถือพร้อมกับอึ้งและงงกับข้อความเหล่าน
