“ขอบใจ” เมฆินกระซิบที่ข้างหูเมริน ไม่อยากปล่อยหญิงสาวไปแม้แต่น้อย ภาพความทรงจำคืนนั้นระหว่างเธอกับเขาลอยมาทำให้ตอนนี้เขาอยากสัมผัสร่างกายเธออีกครั้ง!
“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของริน แต่ตอนนี้นายเหมืองปล่อยรินเถอะนะคะ” เมรินพูดราวกับจะอ้อนวอน แต่เขากลับไม่ฟังคำพูดของเธอแม้แต่น้อย
“เธอกลัวฉันเหรอริน” เมฆินจับหญิงสาวให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ แววตาใสซื่อและใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางทำให้เมรินดูสวยและน่ากินมากกว่าปกติ
“ปะ เปล่าค่ะ รินแค่คิดว่ามันไม่เหมาะสม” เมรินพูดพร้อมกับหลบสายตา เธอไม่อาจมองหน้าเขาได้ เพราะสายตาเขามันร้อนแรงเสียจนแทบจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
“มองหน้าฉันสิ” เมฆินเชยคางมนให้สบตากับเขา เมรินสบสายตาชายหนุ่มด้วยความเขินอาย นั่นยิ่งทำให้เลือดในกายของเมฆินพลุ่งพล่านมากขึ้น
“นายเหมืองจะทำอะไรคะ” เมรินถามขึ้นเมื่อจู่ๆ เมฆินก็โน้มใบหน้าเข้ามาหา ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ ริมฝีปาก
