ตั้งแต่มีเมรินเข้ามาในชีวิต เมฆินรู้สึกมีความสุข มีเป้าหมายในการใช้ชีวิตเพื่อลูกเพื่อเมีย และเขาเองก็อยากให้เมียกับลูกมีความสุขที่สุด เพียงแต่ไม่แน่ใจว่านี่ใช่คำว่า ‘รัก’ ที่หญิงสาวหมายถึงหรือไม่ เพราะที่ผ่านมา เขาเองก็ไม่เคยรักใคร
“ไม่เป็นไรค่ะ รินเข้าใจ ปล่อยรินไปเถอะนะคะ”
เมรินจับมือหนาออกจากข้อมือตนเองแล้วหันหลังให้ ก่อนรวบรวมกำลังใจเป็นแรงผลักดันให้ก้าวเท้าไปข้างหน้า กระนั้น ขาเรียวสวยก็ยังสั่นสะท้านตามแรงสะอื้นในแกที่เก็บกดเอาไว้แทบไม่ไหว รู้ดีว่าคนอย่างนายเหมืองเมฆินไม่มีทางมารักเธอได้ ชายหนุ่มแค่เห็นเธอเป็นของเล่นชั่วคราว เอาไว้สร้างสีสันให้กับชีวิตของเขา ต่างจากเธอที่โง่ไปตกหลุมรักเขาเองอย่างห้ามใจไม่ได้
“รัก...!” เป็นคำที่พูดยาก ก็ไม่รู้ทำไมตนเองถึงเป็นคนปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ แต่เขาก็ยอมพูดมันออกมา “พี่รักริน…”
เมฆินพูดขึ้นเบาๆ อีกครั้ง แต่ก็ดังพอทำให้เจ้าของเท้าเล็กๆ คู่นั้
