"สวัสดีลูกรัก"
เสียงบัณฑิตเอ่ยพูดกับเลย์ลา เขายกยิ้มที่มุมปากเบา ๆ แต่รอยยิ้มนั้นทำเอาเลย์ลาที่เห็นถึงกับขนลุกซู่ พ่อของเธอในตอนนี้มีสีหน้ามัวหมองราวกับคนโดนของ ขอบตาดำคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายคืนติดกันทำไมเขาถึงมีสภาพเป็นแบบนี้คนที่ได้เงินไปหลายล้านควรมีชีวิตที่ดีมากกว่าสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เหรอ
"นาน ๆ ทีจะได้เจอหน้ากัน ทำไมถึงทำสีหน้าหวาดกลัวแบบนั้นล่ะเลย์ลา…ทำหน้าแบบนี้พ่อเสียใจนะ"
บัณฑิตพูดขึ้นพร้อมกับใช้สายตามองมาที่เลย์ลาผ่านกระจกหลัง
"ไม่เจอหน้ากันตั้งนานแกดูสบายขึ้นเยอะเลยนะ…หึ ฮ่า ๆ ๆ"
"แต่แหกตาดูพ่อของแกสิ สภาพของฉันมันแย่ยิ่งกว่าหมาข้างถนนอีกใช่มั้ย" บัณฑิตตะคอกลั่นรถเหมือนคนบ้า ดวงตาก็คอยลอบมองเลย์ลาจากกระจกหลังตลอดเวลา
เลย์ลานั่งเงียบ ไม่กล้าขยับตัว เธอเม้มปากแน่นพยายามเก็บสีหน้าหวาดกลัวของตัวเองไว้ ถึงแม้ว่าผู้เป็นพ่อของเธอจะเป็นสิ่งที่เลย์ลากลัวมากที่สุดในชีวิ
