ช่วงค่ำของวัน
ดวงตากลมของเลย์ลาที่หลับสนิทอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกมึนงงเนื่องจากการรักษาอาการบาดเจ็บและการพักฟื้นที่ค่อนข้างยาวนาน
"อื้อ…อ๊ะ!" เสียงของเลย์ลาที่เพิ่งรู้สึกตัวดังขึ้น
ทำให้ฟาริคที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงรีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ
"เลย์ลา" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเลย์ลาขึ้นพร้อมกับใช้สายตาของตัวเองสำรวจร่างกายและใบหน้าซีดเซียวของเธอ
"เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนมั้ย"
เสียงทุ้มเอ่ยถามดวงตาคมก็จ้องมองใบหน้าซีดเซียวด้วยความกังวลเมื่อเธอเอาแต่มองหน้าเขาโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา
"พูดอะไรกับฉันหน่อยสิเลย์ลา" ฟาริคพูดขึ้น
มือข้างหนึ่งของเขาจับมือเลย์ลาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็จับไปที่หัวเธอเบา ๆ
ตึกตึก
ยังไม่ทันจะได้คำตอบอะไรเสียงสองเท้าของหมอและพยาบาลก็พากันกรูเข้ามาเพื่อตรวจร่างกายของ
เลย์ลา ฟาริคจำยอมต้องหลบให้หมอและพยาบา
