หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
เรากำลังยืนเก็บของใช้ส่วนตัวของเราเข้ากระเป๋าสะพายอยู่ที่เตียงรักษาคนไข้ เตียงที่เรานอนมาหนึ่งอาทิตย์กว่า ๆ ได้
"หายดีแล้วจริง ๆ เหรอ ไม่เจ็บตรงไหนแล้วจริงเหรอ" ในตอนนั้นเองเสียงของคุณฟาริคก็เอ่ยถามเราขึ้น ซึ่งคำถามนี้คุณฟาริคควรถามเรามาตั้งแต่ที่รู้ว่าเราจะได้ออกจากโรงพยาบาล
"คุณฟาริคถามเลย์ลามารอบที่ร้อยแล้วนะคะ ตอนคุณหมอบอกว่าอาการเลย์ลาหายเป็นปกติแล้วคุณฟาริคก็อยู่นี่ ไม่ตั้งใจฟังหรือยังไงกันคะ"
"ตั้งใจฟัง แต่หมอจะรู้ดีกว่าตัวเธอเองได้ยังไง
ลองเช็กดี ๆ ก่อนเถอะ ไหนลองหมุนตัวให้ดูหน่อยสิ" คำพูดของคุณฟาริคทำเอาเราเกือบหลุดขำออกมา ให้มาหมุนตัวให้ดูเนี่ยนะ
"เอ้า หมุนสิ ฉันจะรอดู ถ้าเธอรู้สึกเจ็บตรงไหน
นิดเดียวต้องรีบบอกนะ อย่าเก็บเอาไว้" คุณฟาริคพูดย้ำกับเราด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง แถมยังมาจับมือเราชูขึ้นเหนือหัวเพื่อจะให้เราหมุนตัวให้คุณฟาริคดูด้วย
"เอาจริง
