สองวันต่อมา
เราสวมใส่ชุดเดรสสีขาวมุก พร้อมกับเครื่องประดับราคาแพงที่คุณฟาริคเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้ เราแต่งตัวด้วยความงุนงง เพราะคุณฟาริคไม่บอกอะไรเราสักคำและตั้งแต่ตื่นนอนมาเรายังไม่เจอคุณฟาริคเลยด้วย
"ชุดเป็นทางการเกินไปมาก จะพาไปไหนล่ะเนี่ย" เราพูดขึ้นด้วยสีหน้าอยากรู้สุดใจ ขณะกำลังส่องกระจกเช็กความเรียบร้อยของตัวเองอยู่ในห้องแต่งตัว
ไม่นานเราก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นเราจึงค่อย ๆ โผล่หน้าออกไปดูตรงประตูห้องแต่งตัวที่มันเชื่อมกับห้องนอน เพราะคิดว่าอาจจะเป็นคุณฟาริค
แต่ทว่าเรากลับไม่พบใครเลยและด้วยความสงสัยเราจึงเดินสาวเท้าออกไปในห้องนอนก่อนจะกวาดสายตามองหาคุณฟาริคแต่ทว่าในห้องนอนมันกลับมีเพียงความว่างเปล่า ด้วยความสงสัยที่มีมากขึ้นเราจึงสาวเท้าออกไปเปิดประตูห้องนอนดูด้านนอก
และตอนนั้นเราจึงพบกับการ์ดเรียบหรูใบหนึ่งมันถูกวางอยู่บนโต๊ะหน้าประตู เราหยิบขึ้นดูชื่อบนการ์ดมันคือ
