“ว่าไงคะ จะเอาอะไรทำไมถึงจะลงจากเตียงแบบนั้น”
“ฉันเห็นหายไปนานนะ เลยอยากไปตามแต่ขาฉัน…”
รมิตารีบจับมือของเขาขึ้นมากุมไว้
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องพูดแล้วต่อไปคุณอยากได้อะไรเรียกมิตานะคะ อย่าทำแบบนั้นอีกมันอันตราย”
“อืม”
รมิตาหอมแก้มเขาเบาๆ พอป่วยแล้วเหมือนเด็กตัวโตที่ว่านอนสอนง่ายต่างไปจากมาดท่านประธานใหญ่แห่งธารารินที่แสนเย็นชาและน่ากลัว
“หิวไหมคะ หรืออยากออกไปข้างนอกหรือเปล่า”
“อยากนอนกอด”
คนตัวเล็กยิ้มบางสองแก้มแดงจางๆ
“ขยับไปสิคะ”
บอกแบบนั้นแต่ก็เป็นฝ่ายช่วยคนป่วยขยับกายไปอีกฝั่ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนท่อนแขนที่อ้ารออยู่ก่อนแล้ว
สองแขนแกร่งกอดร่างเล็กของรมิตาไว้มือปลาหมึกเริ่มขยับซอกแซะมาที่กระดุมเสื้อเม็ดเล็กของเธอ
รมิตาขมวดคิ้วจับมือหนาที่มาวุ่นวายกับกระดุมเสื้อของตัวเอง
“ทำอะไรคะ”
ช้อนตาขึ้นไปมองคนป่วยแสนเจ้าเล่ห์
“หิวแล้ว”
“หิว?”
“หิวนม” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้ใบหน้าขา
