สำนักงานใหญ่ธารารินอินดีสเทรียลยังคงวุ่นวายเหมือนเฉกเช่นทุกวันทำการ ทว่าบรรยากาศชั้นบนสุดของตึกเสียดฟ้าที่เป็นพื้นที่ของผู้บริหารเหมือนจะเพิ่มบรรยากาศน่ากลัวจนไม่มีใครอยากก้าวขาเข้ามาใกล้
ไม่มีใครทราบสาเหตุว่าทำไมเจ้าของห้องทำงานชั้นบนสุดถึงชอบปล่อยรังสีเย็นยะเยือกน่าขนลุกออกมา ตลอดหลายวันมานี่ไม่มีใครเข้าหน้าท่านประทานติดเลยสักคน
ไม่เว้นแม้แต่เลขาคนสนิทที่ได้ชื่อว่ารู้ใจท่านประธานมากอย่างชยพล
“ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงทำไม่ได้!”
แฟ้มเอกสารลอยละลิ่วผ่านร่างของชยพลไปนอนอยู่บนพื้นแบบฉิวเฉียด
“ขอโทษครับท่าน”
“แล้วทำไมสาขาย่อยถึงไม่ส่งรายงานมาสักที”
ร่างสูงของประธานหนุ่มยังคงนั่งเท้าแขนทั้งสองข้างลงบนโต๊ะทำงานสองมือสอดประสานเข้าหากันบางครั้งมือทั้งสองก็บีบเข้าหันกันแน่นราวกับกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง
ใบหน้ามีริ้วแดงจางๆ แต่ตาคมยังจ้องมองลูกน้องรอคำตอบ
“พวกเขาขอเวลาเพิ่มครับ อาทิตย์เดียวยังแก
