หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
เรวดีก็กลับมาทำงานหลังจากที่ศิลานั้นยอมให้เธอกลับมาทำงานได้เป็นปกติ แต่เธอก็ต้องมาเจอกับสายตาของพวกหมอและพยาบาลหลายๆคนนั้นซุบซิบนินทาเธอในทางที่ไม่ดีนัก แต่เธอก็ได้แต่เมินและไม่เก็บมาใส่ใจให้เสียเวลาชีวิต เพราะคนพวกนี้ไม่ได้รู้เรื่องชีวิตของเธอจริงๆด้วยซ้ำว่ามันเป็นยังไง
“คนพวกนี้นี่รู้เรื่องของคนอื่นไปซะหมด ยกเว้นเรื่องของตัวเอง แกก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะยัยเรย์” วรางค์พูดบอกไปแบบเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนสาว
“ถ้าฉันใส่ใจคำพูดของคนพวกนี้ฉันไม่มาทำงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุขแบบนี้หรอก พวกเขาจะพูดจะเม้าท์อะไรก็เม้าท์ไปเถอะ ฉันมาทำงานไม่ได้มาฟังพวกนั้นนินทาสักหน่อย” เรวดีพูดออกไปแล้วก็มองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างจริงจัง
“ดีแล้วล่ะแก แล้วนี่ตั้งแต่ที่น้องพี่ศิลาเขารู้เรื่องแก เขามาหาเรื่องแกบ้างไหมอ่ะ” วรางค์เอ่ยถามออกไปอย่างอยากรู้ เพราะเธอยุ่งจนไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเพื่
