“ก๊อกๆ คุณพีคะ มีแขกชื่อเอมิกามาพบค่ะ จะให้เขาพบเลยไหมคะ” เลขาหน้าห้องขอรณพีร์เข้ามาถามเจ้านายของเธอ เมื่อมีแขกมาขอพบเป็นการส่วนตัวโดยไม่ได้นัดหมายมาก่อน
“ห้ะ เอมมา เอาไงดีเนี่ยไอ้พี” วริศเอ่ยพูดออกไปอย่างตกใจ แล้วก็มองหน้าเพื่อนหนุ่มอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ
“อ่อ บอกไปว่าผมไปข้างนอกก็แล้วกัน” รณพีร์พูดบอกไปเพราะเขาและวริศยังไม่พร้อมจะเจอเอมิกาตอนนี้
“ใจร้ายกันจังเลยนะคะพี เอมอุตส่าห์มาหาทำไมต้องให้เลขาโกหกกันด้วยล่ะคะ เอมมันไม่หน้าเจอขนาดนั้นเลยเหรอ อ่าว วริศก็อยู่นี่ด้วยเหรอ ไม่น่าล่ะไปหาที่โรงพยาบาลถึงไม่เจอ ที่แท้ก็อยู่ที่นี่นี่เอง” เอมิกาเปิดประตูเข้ามาได้ยินพอดี จึงเอ่ยพูดออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปากแบบร้ายๆ ทำให้รณพีร์นั้นต้องส่งสัญญาณบอกให้เลขาของเขาออกไป
“อ่อ เรามาคุยธุระกับไอ้พีมันน่ะ เราก็เลยอยู่ทานข้าวกับมันที่นี่เลย” วริศพูดออกไปแล้วก็หันมามองเพื่อนหนุ่มแล้วส่งสายตาให้มันพูดอธิบาย
