ด้านรณพีร์ที่นั่งรอเธอในรถก็เห็นวรางค์ยืนคุยกับผู้ชายที่เขามาจอดรถอยู่นานก็มองอย่างจดจ้องว่าเธอจะคุยอะไรกับผู้ชายคนนั้นนักหนา นี่ถ้าไม่ติดว่าเขากลัววริศจะมาเห็นล่ะก็เขาจะเข้าไปหาเธอแล้ว เขาจึงต้องจำใจอดทนมองจนเธอคุยกับไอ้หมอนั่นเสร็จ เธอก็เดินมาหาเขาที่รถ
“มาแล้วค่ะพี่พี รอนานไหมคะ…. ทำไมทำหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะคะ” วรางค์เปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่งก็เอ่ยพูดออกไป ก่อนจะปิดประตูรถแล้วเธอก็เอากระเป๋าของเธอนั้นย้ายไปไว้หลังรถ แล้วเธอก็หันมาหารณพีร์ที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่
“เมื่อกี้คุยกับใคร” รณพีร์เอ่ยถามออกไปเสียงเข้มพร้อมกับทำหน้าทำตาดุๆใส่เธอ เพราะเขาคิดว่าผู้ชายคนนั้นต้องมาหาเธอและชวนออกไปไหนแน่ๆ
“อ่อ…คุยกับญาติคนไข้น่ะค่ะ พอดีเขามาขอบคุณที่ช่วยผ่าตัดให้หลานของเขาวันนี้น่ะค่ะ อย่าบอกนะว่าแค่นี้พี่พีก็หึงแล้วน่ะ” วรางค์พูดบอกไปแบบนั้นเพื่อให้เขานั้นเข้าใจ ก่อนจะถามเขาด้วยสีหน้ายิ้มชอบใจที่เขาท
