“ไอ้นายหัวบ้า! คอยดูนะฉันจะเอาคืนให้เข็ดเล๊ย!”
หล่อนจำต้องยกตะกร้าผ้าที่มีทั้งเสื้อและกางเกงยีนส์เลอะเปื้อนดินทรายแถมพอดมกลิ่นแล้วต้องเบือนหน้าหนี แต่ในที่สุดชนิดาก็จำต้องหอบหิ้วตะกร้าผ้าลงไปที่ลำธาร เวลานั้นยังเช้าอยู่มากทำให้ได้ยินเสียงนกร้อง มันก็สดชื่นดีแต่เวลานี้หล่อนอยากจะกลั้นใจตาย หญิงสาวโยนตะกร้าผ้าลงที่ริมลำธาร จ้องมองก่อนหยิบเสื้อผ้าแต่ละชุดขึ้นมาดมและเบ้ปาก
“ผ้าสกปรกทั้งนั้นเลย ใครจะซักเข้าไปลง เชอะ! แกล้งฉันนักใช่มั้ย รู้จักชนิดาน้อยไปแล้วนายเหมราชคนเถื่อน ฮ่าๆๆๆ”
ชนิดามองซ้ายมองขวาแล้วยกตะกร้าเทผ้าลงในน้ำ หล่อนยืนกอดอกมองผ้าพวกนั้นลอยไปตามน้ำโดยไม่คิดจะตามเก็บ หญิงสาวแสยะยิ้มด้วยความสะใจ แต่พอหันหลังก็ต้องผงะเมื่อเห็นว่าใครยืนมองอยู่ เหมราชเดินเข้ามาและมองเสื้อผ้าของเขาที่ลอยไปตามน้ำ หน้าตาของเขาเปลี่ยนไปทันที
“ชนิดา...นี่คุณทำอะไรของคุณ คุณทิ้งผ้าผมลงน้ำอย่างนั้นเรอะ!”
