ตอนที่ 2 น้องม่ายเอาลุงเพลิงเป็นคุณพ่อ น้องม่ายชอบคนดุ
1319 คำ
“คุณลุงม่ายเชื่อน้องเหรอคับ” เพราะทั้งเพลิงและไฟตอนนี้เงียบไป เด็กน้อยที่โดนอุ้มเอาไว้ถึงถามขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณลุงเชื่อ ไม่มีข้อสงสัยใด ๆ เลยครับ”
“ขอบคุณคับคุณลุง” น้องพสุยิ้มหวานให้ “ปล่อยน้องลงไปได้ยังคับคุณลุง”
แกร๊ก! ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาเรียกความสนใจจากเพลิงและไฟให้หันไปมอง..
เด็กบริการชื่อหอม คนที่เป็นคนรับน้องพสุจากลินเดินเข้ามาภายในห้อง ก่อนที่จะชะงักไปพร้อมสีหน้าที่ตกใจจนเห็นได้ชัดเมื่อเห็นเขา
“น้องพสุ” เสียงเด็กบริการตรงหน้าเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นน้องพสุถูกอุ้มไว้ในอ้อมกอดของผู้เป็นนาย ร้อยวันพันปี นายใหญ่ไม่เคยลงมาที่ห้องนี้ จะว่าง่าย ๆ ทั้งชั้นล่างที่เป็นโซนบริการแขกแทบไม่เคยเห็นนายใหญ่ลงมาเลยด้วยซ้ำ แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นกัน
หรือน้องพสุจะเดินเพ่นพ่านออกไปจากห้องพักจนนายใหญ่ไปเจอเข้า…
“น้าหอมมมม” น้องพสุเอ่ยเรียกอีกคนเสียงดัง พยายามจะดิ้นตัวให้หลุดออกจากอ้อมกอดของคุณลุงตัวใหญ่แต่ก็สู้แรงที่โดนกอดรัดไว้ไม่ไหว ได้แต่อ้าแขนออกเพื่อขอความช่วยเหลือให้น้าหอมมาช่วยรับตัวไป แต่น้าหอมเองกลับนิ่งเฉย
“ขึ้นไปคุยกับฉันด้านบน” เสียงเข้มเอ่ยบอกคนตรงหน้า เพียงแค่นั้นก็อุ้มพาน้องพสุออกจากห้องพักลูกพนักงานไปทันที
เขาอุ้มพาเด็กน้อยที่บอกว่ามีคุณพ่อชื่อคุณพ่อเพลิงขึ้นไปที่ห้องทำงานส่วนตัวที่ชั้นบนสุดของคาสิโน โดยมีน้องชายอย่างไฟคอยตามมาไม่ห่าง
มาถึงภายในห้อง เพลิง อัคนีนั่งลงที่นั่งประจำตำแหน่งโดยจับเด็กน้อยให้นั่งลงบนตัก ตามด้วยผายมือเชิญให้หอมหรือเด็กบริการที่เขาสั่งให้ตามขึ้นมา นั่งลงเก้าอี้หน้าโต๊ะ
“ขอโทษค่ะนายใหญ่ น้องพสุทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ”
“เด็กคนนี้เป็นอะไรกับเธอ?” ไม่มีคำตอบอะไรตอบกลับไป มีแค่เพียงคำถามที่ถามขึ้นมา
“คะ..เอ่อ น้องพสุเป็นลูกชายของน้องที่รู้จักค่ะ พอดีน้องติดงานด่วนเลยมาฝากไว้ หอมไม่รู้จะทำยังไง เห็นว่าคาสิโนมีห้องพักลูกพนักงานให้ เลยพาน้องมาทำงานด้วย ถ้าน้องทำอะไรผิด หอมขอโทษแทนน้องด้วยค่ะนายใหญ่”
“น้องยังม่ายได้ทำรัยเลยนะน้าหอม” เมื่อเห็นคุณน้าขอโทษขอโพยยกใหญ่ ทั้งยังก้มหน้าอย่างสำนึกผิด เด็กน้อยที่ได้ฟังถึงเอ่ยแก้ต่างให้ตัวเองขึ้นมา
“น้องที่ว่าคือลิน นลินน์?”
“ค่ะ..ลิน คนที่เคยทำงานที่นี่ หอมลืมไป..นายใหญ่น่าจะจำลินได้ ลินที่นายใหญ่เคยเรียกขึ้นมา..เอ่อ ขอโทษค่ะ” เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าไม่ควรพูด ถึงเงียบไป..ในช่วงที่ลินทำงานที่นี่ มีข่าวลือหนาหูเรื่องที่ลินลาออกกะทันหัน บางคนว่าลินอาจทำอะไรผิดจนโดนไล่ออก บางคนว่าอาจไม่ได้เป็นคนโปรดของนายใหญ่แล้วเลยโดนปลด เธอเองพยายามถามหาความจริงจากลินแต่ลินกลับไม่เล่าอะไรให้ฟัง ถึงไม่ได้รู้ความจริงสักทีว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ลินถึงทิ้งงานที่เงินดีขนาดนี้ไป ลินหายจากเธอไปหลายปี เธอพยายามติดต่อแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ผ่านไปเกือบสี่ปีอยู่ ๆ ก็ดันกลับมาซะดื้อ ๆ กลับมาพร้อมลูกหมาน่าเอ็นดูคนนี้ให้เธอได้ช่วยดูแล
“โทรหาลิน”
“คะ?”
“กดโทรแล้วส่งโทรศัพท์มา ฉันจะคุยเอง” เสียงเข้มเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ สุดท้ายหอมถึงรีบกดโทรศัพท์ต่อสายหาลินให้ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
‘ค่ะ พี่หอม น้องพสุดื้อเหรอคะ’ เสียงจากปลายสายดังขึ้นทันทีที่กดรับ ทำเด็กน้อยที่ได้ฟังหน้านิ่วคิ้วขมวดทันที
“น้องยังม่ายทันได้ดื้อเลย ทำไมทุกคนต้องว่าน้องด้วย” เด็กน้อยเอ่ยตอบกลับปลายสายไป..
‘น้องเอาโทรศัพท์น้าหอมโทรหาคุณแม่เหรอคะ’
‘เปล่า นี่ฉัน’ เสียงเข้มเอ่ยขัดไป
‘ใครคะ’
‘ลิน นี่ฉัน เพลิง’
‘คุณเพลิง..คุณเพลิงเหรอ’
‘ลูกฉันทั้งคน ทำไมถึงไม่คิดจะบอก เธอคิดอะไรของเธออยู่’
‘คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ’
‘มาหาคุยกับฉันต่อหน้า มาคุยกันให้รู้เรื่อง ฉันกับลูกรอที่ห้องทำงานคาสิโน’
‘คุณเพลิง’
‘แค่ไม่กี่ปี คงจะยังไม่ลืมห้องนี้หรอกใช่ไหม ตอนนั้นแทบจะกินนอนที่นี่ ฉันก็เคยพาเธอชมทุกซอกทุกมุมแล้วนี่ คงจะไม่ลืมมันง่าย ๆ หรอกใช่ไหม’
‘อย่าทำอะไรลูกลิน ลินกำลังไป’ ปลายสายเอ่ยเพียงแค่นั้นก็กดวางสายไปในทันที เพลิงเองถึงส่งโทรศัพท์กลับคืนให้กับหอมที่กำลังทำท่าทีสงสัยในสิ่งที่เขาพูดไปกับปลายสาย
ถ้าเขาเดาไม่ผิด คนตรงหน้าคงรู้แค่ว่าน้องพสุเป็นลูกของลินแต่คงไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ก็อาจเป็นลูกของเขาเช่นกัน
“ออกไป” เสียงเข้มเอ่ยกับคนตรงหน้า หอมเองถึงรีบหยัดตัวลุก ลอบมองมาที่น้องพสุเหมือนจะอยากอุ้มพาเด็กน้อยออกไปด้วยกันแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา “น้องพสุจะอยู่กับฉันในห้องนี้ ออกไป” สิ้นสุดคำพูด หอมเองถึงยอมเดินออกจากห้องไป
“ทำไมต้องพูดดุคุณแม่น้อง” เด็กน้อยเอ่ยถาม บึนปาก เงยหน้ามองเขาด้วยความไม่พอใจ
“คุณลุงยังไม่ได้ดุ”
“ดุ คุณลุงจะทำอะรัยน้อง ทำมัยคุณแม่พูดแบบนั้น น้องกัวคุณลุง”
“เออเป็นคนยังไงของมึงวะเพลิง เมียบอกอย่าทำอะไรลูกแล้วรีบมาเนี่ย” ไฟที่ยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ที่พี่ชายนั่งอยู่พูดเสริมว่าที่หลานชายขึ้นมา
“คุณอาช่วยน้องด้วย” เมื่อเห็นว่าคุณอาไฟพูดเข้าข้างตัวเอง เด็กน้อยถึงรีบอ้อนขอความช่วยเหลือ อ้าแขนออกจะให้ไฟรับไปอุ้มไว้แต่กลับโดนเพลิงรั้งตัวกลับมานั่งลงบนตัก
“ไปกันใหญ่แล้ว ใครจะทำอะไรลูกตัวเอง”
“อารัย ใครลูกคุณลุง”
“คุณลุงชื่อเพลิงและคุณพ่อน้องก็ชื่อนี้ น้องไม่ได้คิดเหมือนกันเหรอครับ”
“ทำมาย คุณลุงรู้จักคุณพ่อน้องเหรอ”
“คุณลุงอาจเป็นพ่อน้องต่างหาก”
“ม่ายใช่”
“?”
“น้องม่ายเอาคุณพ่อดุ น้องม่ายชอบคนดุ น้องม่ายโอเค คุณลุงปล่อยน้องนะ ปล่อยน้อง!” น้องพสุพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของร่างแกร่งที่กอดตัวเองไว้บนตัก จนเพลิงเองต้องยอมปล่อยน้องพสุออกจากอ้อมกอด
“สมควร ควาย” เป็นไฟที่เอ่ยทับถมพี่ชายตัวเองขึ้นมา ในขณะที่น้องพสุวิ่งเข้ามากอดขาไฟไว้เพื่อขอความช่วยเหลือ “มึงมั่นใจรึไงว่าเป็นลูกมึง ถึงกล้ามาพูดบอกเด็กแบบนี้”
“DNA บนหน้าชัดขนาดนี้” ตอบพลางหันสายตาคมไปมองเด็กน้อยที่แอบมองเขาอยู่หลังน้องชาย “ลูกกูแน่”
“ก็ถ้าลูกมึงจริง ลินยอมลาออกหอบลูกหนี การ์ดที่ถูกฝึกมา หาตัวกันแทบตายหลายปีไม่เจอ เขาต้องพยายามพาลูกหนีมึงขนาดไหน”
“…”
“แล้วคิดว่าเขาจะรับมึงมาเป็นพ่อหลานกูรึไง ทำอะไรเขาไว้บ้าง มึงเตรียมตัวเลยเพลิง หมาแน่”
- ผู้เขียน
