3 เดือนต่อมา..
16:20
“น้องมาแล้ววววว” เด็กน้อยวิ่งลงจากรถตู้ของคุณปู่ที่ทำหน้าที่ไปรับที่โรงเรียนเพื่อกลับมาส่งที่บ้าน น้องพสุวิ่งตรงเข้าบ้านไปหาปะป๊า มะมี๊ที่นั่งกันอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่น พร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กที่ถือติดมือมาโชว์ให้ปะป๊าดู
‘เฟิร์นชอบพสุ’ ข้อความในกระดาษที่เขียนไว้พร้อมรูปหัวใจ
“ปะป๊า เฟิร์นมาบอกชอบน้องค้าบ” ท่าทีเขินอายบิดไปบิดมา กว่าจะพูดเล่าให้มะมี๊กับปะป๊าฟังได้แต่ละคำเกือบนาที
“น้องเฟิร์นที่น้องเคยมาเล่าว่าน่ารักเหรอครับ”
“ค้าบบ เฟิร์นแก้มนิ่ม น่ารัก ยิ้มหวานด้วยค้าบ”
“ปะป๊าชักอยากเห็นแล้วสิครับ น่ารักขนาดที่ทำลูกปะป๊ายืนบิดเป็นเลขแปดได้ขนาดนี้ ต้องน่ารักขนาดไหน”
“น่ารักสุด ๆ เลยค้าบปะป๊า วันนี้เฟิร์นเอาจดหมายรักมาให้ แล้วก็ซื้อช็อคโกแลตมาให้น้องเต็มเลย น้องกินม่ายหมดจนต้องแจกเพื่อน ๆ เลยค้าบ”
“แปลว่าเขาชอบลูกป๊ามากเลยนะครับเนี่ย” เสียงเข้มเอ่ยพลางยกตัวลูกขึ้
