10:45
ช่วงเช้าของวันต่อมา หลังจากที่เล่นกับอาไฟมาทั้งคืน สุดท้ายก็ถึงเวลาที่ปะป๊าจะต้องมารับกลับ..
“ไปกันครับลูก” เพลิง อัคนี ยืนอยู่ตรงประตูห้องนอนที่ลูกชายกำลังนอนเล่นอยู่กับอาคนโปรด.. เสียงเรียกของเขาทำน้องพสุถอนหายใจ จำใจต้องผละตัวออกจากคุณอาแล้วเดินมาหาเขาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“หลานกูน่าสงสารเหลือเกิน เห็นหน้าพ่อเหมือนเห็นหน้าหมา”
“มึงสิหมา”
“ปะป๊าอย่าว่าอาไฟ” ดูเอา..อาไฟว่าปะป๊าได้ตั้งนานไม่หันไปด่า พอปะป๊าอ้าปากว่าอาไฟคำเดียว กอดอก บึนปาก มองปะป๊าเหมือนปะป๊าไปแย่งข้าวกิน
“เหลือเชื่อ” เขาได้แค่บ่น สุดท้ายก็ย่อตัวลงจะรับตัวลูกชายมาอุ้มไว้ จนเสียงไฟที่ดังขัดขึ้นมา
“เดี๋ยวครับ เอานี่ไปด้วย” ไฟว่าพลางเดินถือถุงกระดาษขนาดไม่ใหญ่มาส่งให้น้องพสุ..
“ขอบคุณค้าบ อะไรเหรอค้าบอาไฟ”
“กระเป๋าตังค์ครับ อาไฟเห็นมันเหมาะกับน้องเลยซื้อมาให้ เผื่อน้องไว้ใส่เงินพกไปโรงเรียน” น้องพสุได้ยินแบบนั้น
