ตัวเลือกเผื่อรัก

ตอนที่4 กลุ้มใจ

ตุลากรกลับมานั่งที่หน้าห้องพักพิเศษของขวัญจิราแทน เพราะเผื่อว่าเธอมีเรื่องอยากให้ช่วยเหลือจะได้เข้าไปช่วยได้ทันเวลา แต่ผ่านมานานกว่าห้าชั่วโมงแล้วที่ภายในห้องยังคงเงียบกริบ ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่ง ชายหนุ่มอดที่จะแง้มบานประตูเข้าไปดูเสียไม่ได้ เมื่อเห็นว่าอีกคนนอนหลับอยู่ จึงใช้วิชาตัวเบาย่องเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียงคนไข้อีกครั้ง ใบหน้าที่หลับพริ้มเหมือนคนเหนื่อยอ่อน คราบหยาดน้ำตาที่แห้งเหือดยังปรากฏให้เห็นอยู่เป็นทาง สายตาคู่คมจ้องมองต่ำลงไปยังหน้าท้องที่แบนราบ เขาอยากเอื้อมมือไปสัมผัสเหลือเกิน แต่กลัวว่าแม่ของลูกจะตื่นมาโวยวายใส่กันอีกครั้ง รู้สึกดีใจที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูก ทำไมถึงเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดนัก แม้จะเกิดอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ถึงเขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะมีลูกกับขวัญจิรา ไม่เคยพูดคุยหรือวางแผนเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักครั้ง เข้าใจมาตลอดว่าภรรยาทานยาคุมกำเนิด เพราะขวัญจิราพึ่งอายุยี่สิบสี่ ไม่คิดว่าเธออยากจะมีบ่วงมาผูกคอตัวเอง แต่ในเมื่อตอนนี้มีลูกถือกำเนิดมาด้วยอีกคน ย่อมเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก ๆ แม้จะมาพร้อมความเครียดที่ยังหาทางออกไม่ได้ก็ตามที

"พ่อรักหนูนะลูก สุขภาพแข็งแรง ๆ นะครับคนเก่ง" น้ำตาลูกผู้ชายร่วงหยดลงบนพื้นอย่างอดไม่ได้ เขาจินตนาการไปถึงภาพวันที่ลูกน้อยจะเกิดมาลืมตาดูโลก คงเป็นวันที่ความสุขมากยากจะบรรยายได้สินะ ฝ่ามือหนาเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่ม ดึงมาคลุมร่างให้ภรรยาอย่างเบามือ ขาสูงยาวก้าวออกไปจากห้องพักช้า ๆ เพียงแค่ประตูห้องปิดลง คนที่คิดว่านอนหลับกลับลืมตาขึ้นในความมืด พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ

"พ่อเขารักหนู แต่ไม่เคยจะรักแม่ของหนูเลย ฮึก ฮือออ" เธอได้แต่นอนกอดผ้าห่มที่คลุมกาย สะอื้นไห้จนตัวสั่นอยู่นานสองนาน กระทั่งเผลอหลับไปอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัวเองเลยสักนิด

สองชั่วโมงผ่านไป

ก่อนตุลาการกำลังจะกลับเข้าไปนอนที่ห้องพักของตัวเอง นมอุ่น ๆ ในแก้วถูกถือติดมือขึ้นไปให้คนที่อยู่ภายในห้องนอนใหญ่ ฝ่ามือหนายกขึ้นจับลูกบิดประตูแต่กลับพบว่าถูกล็อกจากด้านใน จึงต้องเคาะประตูสองสามที ทว่าภายในห้องนอนก็ยังคงเงียบสนิทอยู่เช่นเดิม

"ขวัญเปิดประตูให้พี่หน่อย พี่เอานมอุ่น ๆ มาให้ดื่มก่อนนอน" แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดเกิดขึ้น ทำให้ต้องยืนเคาะ ก๊อก ก๊อก ก๊อก จนทำให้คนที่อยู่ภายในห้องรู้สึกรำคาญหูยิ่งนัก ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับสีหน้าที่บึ้งตึงของภรรยา

"หนวกหูจะตาย เคาะทำไมคะตั้งหลายที"

"ก็ขวัญไม่ยอมเปิด พี่ก็จะยืนเคาะจนไม่ต้องหลับนอนกันเลยนี่ล่ะ เอานมมาให้ ดื่มก่อนสิแล้วค่อยไปนอน" แก้วนมถูกส่งให้ตรงหน้า ขวัญจิรารับมาถือเอาไว้ กำลังจะปิดประตูห้องนอน ฝ่ามือของสามีก็รีบผลักบานปนะตูเอาไว้

"ดื่มให้หมดก่อน พี่จะได้เห็นว่าขวัญไม่ได้เอานมที่พี่เอามาให้ไปเททิ้ง" ขวัญจิรารีบทำตามอย่างตัดรำคาญ เธอดื่มจนนมในแก้วหมดเกลี้ยง

"พอใจหรือยังคะ ขวัญจะได้ไปนอนสักที น่ารำคาญ"

แก้วเปล่าในมือถูกยื่นกลับคืนให้กับสามี ก่อนที่จะปิดประตูเสียงดังใส่หน้าอย่างไม่เกรงใจ ทำให้ตุลาการได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง ภรรยาของเขาถึงกับกล้าทำแบบนี้ใส่หน้ากันเลยหรือนี่! ร่างกายที่เหนื่อยอ่อนเดินกลับไปยังห้องพักของตัวเอง พร้อมกับความรู้สึกที่หนักอึ้งอยู่เต็มอก ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้จริง ๆ ความเงียบที่ปกคลุมอยู่รอบตัว ทำให้ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง แขนแข็งแรงยกขึ้นก่ายหน้าผากเหมือนกับคนที่มีเรื่องเครียดให้ต้องขบคิด ดวงตายังคงจับจ้องมองเพดานห้อง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขาได้เผลอหลับไปในค่ำคืนนั้น