“นี่” อีกครั้งที่เขาส่งเสียงราวกับจะเรียกร้องเอาอะไรสักอย่างเวลาที่ไม่พอใจ “ตอบตกลงสิว่าต่อไปเธอจะใช้เงินที่ฉันให้ แล้วจำด้วยล่ะว่าฉันเป็นสามีเธอ”
“ค่า ๆ” หล่อนยอมตอบตกลงในที่สุด ก่อนที่เขาจะโมโหจริง ๆ และนั่นก็ทำให้พายุเล็ก ๆ ที่ชื่อจัสตินจางหายไปอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะกลายเป็นทอร์นาโด
“วันนี้เราออกไปดินเนอร์ข้างนอกไหม”
จู่ ๆ จัสตินก็เอ่ยชวน เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่กลับมาจากลอนดอน ทว่าหญิงสาวกลับส่ายหน้า
“ฉันไม่ค่อยอยากออกไปไหนเลยค่ะ” หญิงสาวบอกเขาพลางย่นจมูก “เรากินอะไรง่าย ๆ ด้วยกันแทนได้ไหมคะ”
ข้อเสนอของหล่อนทำให้คนตรงหน้ายิ้มพราย “แหม…เราว่าจะพาไปกินอะไรอร่อย ๆ เสียหน่อย พลาดแล้วอย่าเสียใจล่ะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า
นิศามาศยิ้ม ส่ายหน้า “ฉันอยากอยู่กับคุณสองคนมากกว่า”
“หืม…วันนี้มาแปลกนะ” เพราะหล่อนไม่เคยอ้อนเขาแบบนี้เลยสักครั้ง แต่ถึงจะบอกว่าแปลก หล่อนก็สัมผัสได้ว่าเขาถึง
