“ไม่ต้องเกรงใจเลย เธอมาช่วยฉันเสียด้วยซ้ำ แถมฉันก็ยังมีเพื่อนด้วย” ชิดหทัยพูดอย่างร่าเริง ในระหว่างที่พาหล่อนกลับคฤหาสน์แฮมิลตัน “วัน ๆ ฉันอยู่แต่กับคนแก่ ไม่ค่อยได้คุยกับใครเลย มีเธอมาอย่างนี้ฉันดีใจมากเลย”
ไม่รู้ว่าคฤหาสน์แฮมิลตันเป็นแบบไหน ถึงได้ทำให้เจ้าแม่ช่างพูดอย่างชิดหทัยบ่นว่าเหงาได้ แต่ที่แน่ ๆ มันคงเป็นสถานที่ที่ดีเพราะเพื่อนสนิทของหล่อนดูมีความสุข
“ฉันก็ดีใจที่จะได้อยู่กับเธอ”
“ดีแล้ว คิดถึงเมื่อก่อนจัง ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ” อีกฝ่ายพูดอย่างคึกคัก ดวงตาเป็นประกาย
นิศามาศหัวเราะก่อนจะปรามอีกฝ่าย “เราโตกันแล้วนะ ยังจะเล่นเป็นเด็ก ๆ อีกเหรอ”
“เพิ่งจะยี่สิบ!” คนโตแล้วอุทานพลางค้อนขวับ “ฉันยังไม่อยากโตเร็ว ๆ เลย เป็นผู้ใหญ่มีแต่เรื่องยุ่งยากออก” ชิดหทัยบ่นหงุงหงิง พลางตีหน้ามุ่ย
การได้อยู่กับเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กเหมือนได้ย้อนวัยเยาว์แห่งความสุข ใช่…การโตเป็นผู้ใหญ่นี่ไม่สนุกเลย
