จัสตินพาหล่อนกลับลอนดอนภายในวันนั้นเลย...หลังจากที่หล่อนร้องไห้อยู่นานนับชั่วโมง เมื่อก้าวออกมาจากห้องสมุดก็เห็นว่าเขายืนรออยู่ชายหนุ่มจ้องมองหน้าหล่อนนิ่ง เขาไม่เอ่ยถามอะไร แต่เป็นนิศามาศเองที่จำต้องเดินเข้าไปหาเขาแล้วตอบตกลงทั้งน้ำตา แล้วหลังจัสตินก็สั่งให้หล่อนกลับไปเก็บของใช้ที่จำเป็น เรื่องอื่น ๆ เขาจะจัดการเอง
ตอนที่ต้องกลับไปกับจัสติน หล่อนพยายามเดินตามหาเพื่อนสนิทเพื่อบอกลาอีกฝ่าย แต่กลับไม่พบ สุดท้ายหญิงสาวเลยได้แต่ลามิสซิสแฮมิลตันเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งหญิงชราก็ได้แต่อวยพรให้หล่อนโชคดีเท่านั้น ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ซักถามอะไรมาก อาจจะเป็นจัสตินเข้าไปอธิบายเรื่องอื่น ๆ ให้ท่านฟังแล้วก็เป็นได้ และนิศามาศเองก็ไม่นึกอยากพูดอะไรเช่นเดียวกันจึงได้แต่ยิ้มรับคำอวยพรนั้น ส่วนเพื่อนสนิทหล่อนใช้วิธีเขียนข้อความทิ้งไว้ แล้วบอกอีกฝ่ายว่าจะติดต่อกลับไปในภายหลัง
ไม่นานนิศามาศก็อยู่บนรถที่กำลั
