“ฉันทำใจเชื่อไม่ได้หรอกว่าเขาจะไม่หลอกลวงฉัน” นิศามาศเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น “เธอก็รู้เรื่องหมดแล้วนี่” หล่อนบอกเพื่อนสนิทเสียงแข็ง ๆ พยายามกลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นมาจุกอก บ้าจริง ช่วงนี้อารมณ์ของหล่อนทำไมอ่อนไหวขนาดนี้นะ แถมยายเพื่อนตัวดี แทนที่จะเอาใจช่วยหล่อนทำไมต้องไปเข้าข้างจัสตินด้วย
“ฉันไม่เห็นว่าเขาจะหลอกเธอนะมูนนี่” คาริน่าเอ่ยแย้ง “ทุกวันนี้ฉันเห็นว่าเขารักเธอออกจะตาย” คำบอกเล่าของนิศามาศค้านกับสิ่งที่สายตาและความรู้สึกเห็นทั้งหมดแล้วในตอนนี้ ถ้ามีใครสักคนบอกว่าอาการของคนกำลังมีความรักอย่างหัวปักหัวปำนั้นเป็นอย่างไร หล่อนจะชี้นิ้วไปทางจัสติน อัลวาเรซแล้วบอกให้ดูผู้ชายคนนี้ซะ! บอกเลย! เขาคือตัวอย่างของคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงรักอย่างยากที่จะถอนตัวไม่ขึ้น
แต่ทำไม...ทำไมคนที่หลงรักเขาอย่างนิศามาศกลับมองไม่เห็น หล่อนไม่เข้าใจ?
“รักอย่างนั้นเหรอ?” นิศามาศค้านด้วยน้ำเสียงขื่น ๆ
